W polskiej terminologii wojskowej ścigacz (ang. fast boat) to „mały, szybki okręt wojenny, wyposażony w urządzenia hydrolokacyjne do wykrywania oraz w urządzenia do zwalczania nieprzyjacielskich okrętów podwodnych na wodach przybrzeżnych”. Istnieje także interpretacja, która obejmuje małe okręty z uzbrojeniem artyleryjskim, przeznaczone do zwalczania kutrów torpedowych wroga, znane jako ścigacze artyleryjskie. Ta różnorodność prowadzi do trudności semantycznych, ponieważ zmiany w konstrukcji kutrów torpedowych na artyleryjskie, polegające na usunięciu wyrzutni torpedowych i wzmocnieniu uzbrojenia, mogą powodować zamęt pojęciowy. Kuter torpedowy mógł szybko stać się ścigaczem i vice versa. W czasie II wojny światowej w polskiej terminologii nie rozróżniano jeszcze ścigaczy od kutrów torpedowych, używając jedynie terminu „ścigacze”. W tej kategorii okrętów występowały ścigacze torpedowe, torpedowo-artyleryjskie, artyleryjskie, a także największe parowe ścigacze artyleryjskie, obecne w składzie Royal Navy. Wszystkie te jednostki często miały zdolność zwalczania okrętów podwodnych za pomocą bomb głębinowych, które, choć mniejsze niż na dużych okrętach, były równie groźne dla przeciwnika.
