Do lat sześćdziesiątych XX wieku kamp rozwijał się przede wszystkim dzięki
subkulturze homoseksualnej, której członkowie wypracowali sobie kod smaku
służący tajnemu porozumieniu. Znaki odmienności seksualnej były tu jednak
uplątane w wielopoziomową grę, która czyniła z przekazu tożsamościowego tekst
zakryty i zarazem jawny – tak bardzo ostentacyjny, że aż niewiarygodny.
Więzią, która łączyła sprzeczne poziomy komunikacji i nadawała im spójność,
była ironia; specyfika kampu wyrażała się w tym, że ironia wymierzona była
zarówno w kulturę heteroseksualną, jak i w subkulturę homoseksualną...
Twórczość Piotra Sommera zasługuje na kolejne lektury, lektury powrotne, w
wydaniu osób, które zajmują się jego pisarstwem od lat, a także lektury
pierwsze – ze strony czytelników, dopiero wciągających się w jego pisarstwo.
[…] Paradoksalny charakter tej twórczości polega właśnie na tym, że z pozoru
prosta i komunikatywna, w nieomal każdym utworze zaprzecza temu wrażeniu. Jest
przemyślnie, dyskretnie, delikatnie złożona. Sommer wywija się mocnym
uchwytom, poniekąd zmuszając kolejnych interpretatorów do testowania
przydatności propozycji zastanych. Jeśli mam słuszność, to Ulubione kawałki są
książką, która przynosi wiele świetnych analiz, zwraca uwagę na niezauważane
dotąd składniki rzemiosła (np. poetykę tytułów), wyrównuje zaległości […]. Jej
ukazanie się uważam za szczęśliwą konieczność. Z recenzji prof. dr. hab.
Piotra Śliwińskiego
Prezentowana publikacja jest próbą podsumowania dotychczasowych doświadczeń w
uprawianiu archeologii współczesności w Polsce, a także nakreślenia
potencjalnych przyszłych pól i perspektyw badawczych. Poprzez integrowanie
różnych środowisk naukowych oraz pozanaukowych w założeniu ma promować ideę
interdyscyplinarnej współpracy wokół dziedzictwa nieodległej przeszłości,
inkluzywne podejście do nauki oraz koncepcję nauki obywatelskiej. (…)
archeologia współczesności, zwracająca swoją uwagę na kulturę materialną
niedawnej przeszłości i jej miejsce w teraźniejszości, oraz złożone relacje,
jakie to generuje, ma szansę rozwinąć się w naukę, która skutecznie będzie
także podejmować problemy i wyzwania istotne dla współczesnego i przyszłego
społeczeństwa, stając się archeologią XXI w., archeologią (dla) naszych
czasów. Wierzymy, że przed archeologią rysuje się tym samym duża szansa stania
się ważnym głosem w debatach toczonych we współczesnej humanistyce, przez co
może ona poszerzyć i rozbudować swą szczególną pozycję, jaką zajmuje wśród
dyscyplin badających przeszłość. fragment Wstępu Czytelnik otrzymuje książkę z
zakresu archeologii współczesności, będącą swoistą jej diagnozą w ostatnich
dwudziestu latach, zwłaszcza w Polsce. Ukazany został także kontekst jej
rozwoju i dynamicznych przemian. Archeologia ta stara się przebić wśród
„klasycznych” działów archeologii, co czyni z determinacją, z pewnym trudem,
ale i z sukcesem. Perspektywa minionych dwóch dekad pozwala Autorom publikacji
na podjęcie próby nakreślenia jej najbliższych perspektyw rozwoju i kierunków,
w jakich zapewne będzie zmierzała. Z recenzji prof. dr hab. Danuty Minty-
Tworzowskiej (…) archeologia współczesności stanowi nową i atrakcyjną formę
partycypacji w kulturze, która może stać się inspiracją dla wypracowania nowej
formuły uprawiania archeologii, zrywającej z instytucjonalną doxa, oraz jej
adekwatnej obecności w przestrzeni publicznej (…). Archeologia zajmująca się
czasami nieodległej przeszłości generuje bowiem potrzebę przemyślenia
zasadniczych cech i sposobów funkcjonowania całej dyscypliny – jej celów,
zadań, priorytetów oraz zobowiązań. fragment Wstępu Archeologia współczesności
– określana w literaturze anglojęzycznej jako archaeology of the contemporary
past, archaeology of the recent past czy archaeology of the present – to
interdyscyplinarny nurt badawczy, którego przedmiot zainteresowań stanowią:
szeroko rozumiana współczesność (głównie wieki XX i XXI), jej materialne
pozostałości i przekształcenia krajobrazów kulturowych. W zakres jej
zainteresowań wchodzą wszelkie formy kultury materialnej, które powstały w
ostatnich dziesięcioleciach czy nawet latach. Celami archeologii
współczesności są odkrywanie, dokumentowanie i interpretacja tychże śladów,
aby zrozumieć różne aspekty życia i społeczeństwa z nieodległej przeszłości.
fragment Wstępu
