The narrative explores the moral dilemmas faced by a doctor grappling with the repulsion towards the very patients he is sworn to heal. It raises questions about duty, compassion, and the challenges of maintaining one's integrity in the face of societal decay and personal discomfort. The tension between the doctor's fears and the necessity of his role underscores the broader themes of sacrifice and the human condition amidst a plague-stricken society.
The letters of Peter Damian, written between 1062 and 1066, explore a range of subjects from historical insights to philosophical and theological discussions. Corresponding with figures from hermits to Pope Alexander II, Damian addresses various themes, including a significant letter on Divine Omnipotence to Abbot Desiderius. This volume highlights the theological debates of the time, particularly against contemporary rhetoricians, while Owen J. Blum's translation makes Damian's complex Latin accessible to a broad audience.
With a thorough exposition of the ancient practice of aromatics in China, India, Persia and Egypt and a modern scientific understanding of scent, this book provides a guide for mastering the use of essential oils.
"Aromaterapia: El olor y la psique" de Peter y Kate Samian explora el uso de aceites aromáticos a lo largo de la historia para mejorar la vida en aspectos culinarios, terapéuticos y espirituales. La obra detalla la conexión entre el olfato, el estado de ánimo y la memoria, ofreciendo guías sobre 44 aceites esenciales y sus aplicaciones.
Z punktu widzenia formalnego ?O wszechmocy Bożej? to list kierowany do
Dezyderiusza, opata Monte Cassino, w kt�rym autor relacjonuje rozmowę z
adresatem na temat następującego fragmentu z Listu 22 Św. Hieronima: ?Choć B�g
może wszystko, nie może przywr�cić dziewictwa kobiecie, kt�ra je utraciła?.
Podobnie jak w przypadku szeregu utwor�w osadzonych w konkretnych realiach -
by wymienić choćby dialogi Platona czy Augustyna - tak i w związku z listem
Piotra rodzą się pytania: co jest w nim zapisem rzeczywistej dyskusji, a co
kreacją pisarską. Nie spos�b sformułować ostatecznej odpowiedzi na to pytanie,
ale z pewnością rozmowa odbyła się i zasadniczy zrąb idei został w jej trakcie
wygłoszony przez Piotra.
Świat monastyczny XI w., jaki wyłania się ze źródeł, to w przeważającej części
świat mnichów. Zarówno zgromadzenia żeńskie stanowiły niewielki odsetek liczby
klasztorów męskich, jak też autorzy źródeł na ogół byli mężczyznami, a
podejmowana przez nich tematyka stosunkowo rzadko dotyczyła kobiet (z jednym
wyjątkiem – Marią Panną). Nie oznacza to wcale, że historyk badający dzieje
płci pięknej tego okresu pozostaje bezradny, o czym świadczą coraz liczniejsze
studia ogólne oraz rozprawy szczegółowe dotyczące różnorakich aspektów
żeńskiego monastycyzmu. Studia nad historią kobiet w średniowieczu, także w
interesującym nas stuleciu, prężnie się rozwijają, o czym świadczy
zamieszczony wyżej tekst przeglądowy i metodologiczny Karoliny Morawskiej.
Niewątpliwie wśród najwybitniejszych teologów i myślicieli XI w. na czołowym
miejscu wymienić trzeba Piotra Damianiego, którego bogata i różnorodna tak pod
względem formy, jak i treści twórczość nie pomija żadnego istotnego elementu
jedenastowiecznej rzeczywistości. Mimo że należy do świata męskiego eremityzmu
(czy szerzej: monastycymu) oraz męskiego Kościoła hierarchicznego, to przecież
ten bystry obserwator nie mógł pozostawić na uboczu kwestii związanych z
połową ludu Bożego. W dotychczasowej historiografii problematyka roli i
pozycji kobiet w myśli Avellanity, wizji ich miejsca w Kościele,
społeczeństwie, wreszcie w dziele Zbawienia, pozostawały całkowicie na
marginesie. Nawet jednak pobieżna lektura listów eremity, żywotów jego
autorstwa, poezji a także traktatów teologicznych i moralistycznych pokazuje,
że pastoralna troska Damianiego obejmowała również żeńską część ludu Bożego.
Jak bardzo wizja przeora z Fonte Avellana była spójna i oryginalna, świadczy
drugi z zamieszczonych wyżej tekstów, artykuł Beaty Jabłonowskiej. Wymienione
właśnie powody zachęcają, aby przyjrzeć się bliżej fascynującym jego homiliom
poświęconym dziewicom i udostępnić ich polskie tłumaczenie. Kolejnym powodem
wyboru właśnie kazań jest to, że z korpusu różnorodnej twórczości Damianiego
homilie są stosunkowo najrzadziej komentowane przez badaczy. Zachowały się 54
kazania Avellanity, w tym dwa tylko fragmentarycznie. Jedynie niektóre z nich
doczekały się głębszej refleksji, jak np. katecheza objaśniająca znaczenie
rytu poświęcenia kościoła; niezwykle interesujące odczytanie kazania na dzień
św. Kasjana zaproponował zaś Zbigniew Kadłubek. W poprzednim tomie pism
eremity zostały opublikowane tłumaczenia dwóch kazań: Do braci z eremu oraz W
wigilię św. Benedykta; z kolei ks. Wojciech Kania wydał przekłady dwóch kazań
Na Narodzenie Najświętszej Marii Panny. Obie homilie zamieszczone są w Aneksie
niniejszego tomu. Kazania należą do jednego z częściej i chętniej używanych
przez Damianiego gatunków, już wśród pierwszych jego pism obok traktatu o
Żydach i Żywotu błogosławionego Romualda są cztery homilie, skomponowane w
latach 1040–1041, gdy młody eremita przebywał w klasztorze w Pomposie.
Zachowane jego teksty należące do tego gatunku poruszają bogatą tematykę
zarówno pastoralną, jak i teologiczną, eklezjologiczną i hagiograficzną,
zawierają też liczne wątki i wzmianki autobiograficzne. Charakteryzuje je
również różnorodność przeznaczenia; niektóre z nich wygłaszał sam Damiani,
inne wysyłane były do różnych instytucji kościelnych i tam odczytywane,
jeszcze inne nie miały charakteru homilii wygłaszanej w trakcie liturgii, lecz
przeznaczone były do samodzielnej lektury i kontemplacji przez adresatów.
Tylko trzy z nich to ewidentnie klasyczne homilie, odwołują się bowiem
bezpośrednio do komentowanych fragmentów Ewangelii (w tym jedno z tych
zamieszczonych niżej w Aneksie), kolejnych pięć wprost przywołuje wysłuchane
przez odbiorców fragmenty żywotu bądź pasji jakiegoś świętego. Generalnie
kierowane były do mężczyzn – mnichów i kapłanów świeckich.Tym bardziej warto
przyjrzeć się, jaką wizję kobiet prezentował reformator swoim męskim
audytoriom... (Krzysztof Skwierczyński)
