Een 12-jarige Amsterdamse jongen, die de laatste maanden van de oorlog op een boerderij doorbrengt, vormt zich uit de maar half begrepen gebeurtenissen om hem heen een beeld van de oorlog en de wereld van de volwassenen.
J. Bernlef Books
January 14, 1937 – October 29, 2012
Bernlef's work is characterized by a sober language and an unflagging fascination with the workings of the human memory. His writings often delve into the depths of the human mind, exploring how we remember, forget, and how our recollections are shaped. Through his poetics, he uncovers the complexities of human existence and the fragility of memory. His prose is noted for its meditative and introspective qualities.
Een dementerende man beschrijft zijn steeds groter wordende isolement.
Albert Speer, de ruïnebouwer
- 185 pages
- 7 hours of reading
Drie korte verhalen geschreven door J. Bernlef, getiteld: - Hondendromen - Geboorte - Dubbele tong
De pianoman
- 89 pages
- 4 hours of reading
Een man van weinig woorden wordt in Dover achtergelaten door een Engels meisje met wie hij door Europa reist. Hij zwijgt, zoals hij dat zijn hele leven gewend is geweest waardoor hij niet geïdentificeerd kan worden.
De wereld zwijgt. Daarom spreken mensen. Want alles gaat tenslotte verloren. Daarom verzamelen mensen: dingen, foto's, herinneringen. De hoofdpersonen in Bernlefs verhalen leveren een heroïsch en hardnekkig gevecht tegen een onverzettelijke macht. Soms gaat het om persoonlijke verledens die beschermd moeten worden tegen het vergeten, een andere keer gaat het om het gemanipuleerde verleden van dictaturen. Alles gaat voorbij, maar dat voorbij gaan wordt door Bernlef op een kroniekachtige, schijnbaar laconieke manier vastgelegd, in een stijl waarin mededogen en verbaasde ontroering doorklinken.
Die Geschichte spielt in einer kleinen Stadt in der Nähe von Boston im Winter. Maarten Klein ist Rentner und lebt dort mit seiner Frau Vera, die Kinder sind längst aus dem Haus. Seit einiger Zeit fühlt Maarten sich ständig müde, außerdem hat er Aussetzer, die er als Alterszipperlein abtut: Ein Lapsus hier, eine Verwechslung da, zunächst nichts wirklich Schlimmes, Dinge die er dennoch vor seiner Frau zu verbergen sucht. Und dann beobachtet er an sich selbst viel gravierendere Phänomene, deren er zusehends nicht mehr Herr wird: »Was steckt da drin in meinem Körper, was braut sich da zusammen?«, fragt er sich. Der literarische Coup des Autors besteht darin, die krankheitsbedingten Veränderungen aus der Innensicht des Betroffenen zu schildern und damit die Erfahrungswelt eines Alzheimerkranken lebendig werden zu lassen. »Das macht ›Hirngespinste‹, in dem die Ich-Figur nach und nach in der dritten Person Singular, er, zu sprechen beginnt, zu dem eindringlichsten Buch über Verfall, das ich kenne.« (Pieter Steinz)
