Petroniusz, najciekawsza postać „Quo vadis”, arbiter elegantiae czasów Nerona, wykształcony i przenikliwy. Profesor Krawczuk zetknął się z nim już w młodości – podczas wojny Petroniuszowy „Satyrikon” uratował mu życie – i zaczął identyfikować się z jego sposobem patrzenia na świat, bystrym i przekornym, dostrzegając absurdy rzeczywistości. Tak też spogląda na czasy nasze i starożytne, tropi w nich analogie i sprzeczności, demaskuje hipokryzję i zakłamanie, robi to jednak dobrotliwie i z humorem.
