Powoli, spokojnie i nieprzerwanie opadające płatki śniegu zamazują i tak już niewyraźny obraz majaczącego na horyzoncie miasta. Miasta otulonego kopułą, nad którą góruje nienaturalnie poskręcana wieża. Biegnące w jego kierunku zakrwawione odciski łap, odciśnięte w bieli śniegu. Należą do białego... Należą do białego wilka – Kła, który wędruje nieprzerwanie od długiego czasu, wiedziony dziwnym zapachem. Nie jest w stanie sprecyzować, co dokładnie go prowadzi, wie tylko, że jest to niesamowicie ważne. Nie może przeciwstawić się wzywającej go sile. To pierwotny zew, potężniejszy od wszystkiego, co zna. Słyszę głos… Wzywa mnie… Podążaj do Raju!
