W stronę Seretu

W stronę Seretu to kolejna znakomita powieść Wiesława Helaka. O naszej najnowszej historii, o PRL jako rodzaju zemsty bolszewików za rok 1920, o niszczeniu narodowych elit przez komunistów. Ale to także książka uniwersalna: o szlachetności, o wielkiej miłości ojca do syna i syna do ojca, o miłości tragicznej i ponadczasowej. Miłości, która każe pokoleniom przekazywać i chronić wartości i dzięki tym wartościom trwać. To również powieść religijna: o poszukiwaniu Boga w czasie marnym. Jak zawsze u Helaka, jest tu mnóstwo odniesień muzycznych i malarskich. Są one piękne i ważne, bo tradycja jest w prozie autora W stronę Seretu fundamentem wolności i piękna. Są w tej powieści sceny świetne, zwłaszcza te związane z antykomunistycznym podziemiem, ta o spotkaniu w Tygodniku Powszechnym Jania z Turowiczem, w ogóle znakomicie pokazana jest Polska stalinowska, zwłaszcza że jest ona widziana z perspektywy ex-ziemianina, ex-oficera, wroga komunizmu i komunistów. Zahipnotyzował mnie również język tej powieści ma on w sobie wyzywająco niedzisiejszą powagę, a jego śpiewność nadaje losom bohaterów rodzaj patyny, głębi, ale i piękna.