"Stop Thief!" critiques contemporary philosophers who borrow from anarchism without embracing it. Catherine Malabou argues for a redefined concept of anarchy, focusing on the "non-governable" as a means to challenge political domination. The book emphasizes anarchism as essential for fostering confidence and survival in today's political landscape.
25 essays showcase Malabou's rounded philosophical project: 17 previously published and 8 brand new. In them, Malabou carves a philosophical space between structuralism, deconstruction, cognitive psychology, psychoanalysis and speculative realism.
The clitoris was absent in anatomy books, in paintings and sculptures, absent in spirit and even body; it has long been the organ of erased pleasure. We assume that this oversight has been repaired in our times: today, the clitoris is not forgotten but honoured. Conferences, books, manifestos, works of art are all devoted to it. The autonomy of clitoral jouissance is recognized. The boundaries of feminism have also moved: queer, intersex and trans approaches claim that the clitoris is perhaps no longer the exclusive preserve of the woman. And yet, there remains a wounded space. Because genital mutilation is still common practice. Because millions of women are still denied pleasure. The clitoris continues to mark the enigmatic space of the feminine. Constrained by the extreme difficulty and the extreme urgency of returning to this scorched earth, it is time to give voice to an organ of pleasure which has still not become an organ of thought.
Die Klitoris denken
In diesem engagierten Essay beleuchtet Catherine Malabou die lange Ignoranz gegenüber der Klitoris als Symbol weiblicher Lust und Identität. Sie verbindet historische und philosophische Perspektiven und fordert eine neue Sprache für Geschlecht und Politik, während sie die fortwährenden Gewaltakte gegen Frauen thematisiert.
Kwestia rozkoszy łechtaczkowej jest nierozerwalnie związana z polityczną kwestią upodmiotowienia. Afirmacja kobiety klitoralnej jest punktem wyjścia do nowego sposobu stawania-się-podmiotem. (…) Bo czy możemy myśleć samodzielnie, nie znając siebie? A czy możemy poznać siebie, nie wiedząc, czym jest i gdzie się mieści nasza przyjemność? Łechtaczka i anarchia są w zmowie, bo dzielą wspólny los pasażerek na gapę, bo łączy je sekretne, ukryte, zapoznane istnienie. Łechtaczkę także od dawna uważano za wichrzycielkę, za organ nadmiarowy, bezużyteczny, który swoją anarchiczną niezależnością, dynamiką przyjemności oderwanej od wszelkich zasad i celu, szydzi sobie z anatomicznego, politycznego i społecznego porządku. Łechtaczka nie daje sobą rządzić.
Adrian Johnston offers a first-of-its-kind sustained critical response to Slavoj Zizek's Less Than Nothing and Absolute Recoil, in which Zizek returns to Hegel. Johnston develops what he calls transcendental materialism, an antireductive materialism capable of preserving and advancing the legacies of the Hegelian, Marxian, and Freudian traditions.
Acclaimed philosopher Catherine Malabou traces the modern metamorphoses of intelligence, seeking to understand how neurobiological and neurotechnological advances have transformed our present-day view. She emphasizes the intertwined, networked relationships among the biological, the technological, and the symbolic.
Plastyczność u zmierzchu pisma jest retrospektywnym spojrzeniem Malabou na ponad dekadę własnych badań filozoficznych. Jest to fragment intelektualnej autobiografii, jednak nade wszystko jest to filozoficzny manifest, deklaracja epokowej zmiany i konieczności wykroczenia poza założenia, cele i praktyki Derridiańskiej dekonstrukcji. Catherine Malabou rozwija tezę, że stoimy w obliczu zmierzchu pisma jako dominującej figury myśli. Pismo zostaje zastąpione w tej roli przez plastyczność – najważniejszą, zdaniem filozofki, stawkę w życiu podmiotu wystawionego na przygodność świata i przyszłość pozbawioną tożsamości. Malabou pokazuje w swej książce, w jaki sposób myślenie o plastyczności rozwijało się w projektach filozoficznych od Hegla, przez Heideggera, aż po Derridę. Jej własna koncepcja nie jest zatem zerwaniem z wcześniejszymi propozycjami filozoficznymi, ale próbą ich transformacji lub metamorfozy. Zestawiając ze sobą Heglowską dialektykę, Heideggerowski projekt „destrukcji” tradycji metafizycznej oraz Derridiańską dekonstrukcję, rozgrywając ich wzajemne relacje, napięcia i różnice, autorka stara się wydobyć z nich te elementy, które będą najbardziej przydatne w rozwijaniu problematyki „plastyczności” oraz wypracowaniu opartej na niej materialistycznej ontologii metamorfozy bytu. Z konfrontacji z tymi trzema wielkimi koncepcjami, opisującymi rzeczywistość w kategoriach zmiany, zdarzenia, stawania się innym i pojawienia się czegoś nowego, wyłaniają się kształty filozofii plastyczności jako kategorii charakteryzującej sposób organizacji rzeczywistości w epoce postmetafizycznej, opisującej materialną samoorganizację myślenia i bytu/bycia.
Is contemporary continental philosophy making a break with Kant? The structures of knowledge, taken for granted since Kant's Critique of Pure Reason, are now being called into question: the finitude of the subject, the phenomenal given, a priori synthesis.