Michel Wieviorka's exploration delves into the complex nature of violence, examining its social, political, and historical dimensions. The book offers a nuanced analysis, drawing on various case studies and theoretical frameworks to understand the roots and manifestations of violence in contemporary society. It challenges readers to rethink conventional perceptions and encourages a deeper engagement with the factors that contribute to violent acts. This translation provides access to Wieviorka's critical insights for an English-speaking audience.
Revised and reissued in light of recent events, this classic and now increasingly important book is an exception in the literature on terrorism. Based on complex observations of actual movement participants, Wieviorka's book addresses a broad spectrum of terrorist activity—from Italian left-wing terrorists to Basque nationalist groups to the international terrorism of Palestine and the Middle East. The result is an incisive analysis of what terrorists believe and what they hope to achieve through their actions. For this new edition, Wieviorka adds new material that remaps the state of terrorism after the events of 2001.
Michel Wieviorka's book offers a sociological analysis of contemporary forms of evil, such as terrorism, violence, racism, and hatred. It challenges traditional views by exploring the social, political, and cultural sources of these issues, aiming to enhance our understanding of human behavior and promote a respectful, democratic society.
Un thème est devenu lancinant : notre monde va très mal et trop vite, l'injustice et la violence règnent sans partage. Dans nos sociétés sans avenir et en proie au cynisme, seule compte l'actualité la plus immédiate. Il existe mille et une façons de s'abandonner ainsi au sentiment de la chute, individuelle ou collective, et celui-ci est singulièrement vif en Europe, et tout particulièrement en France, qui voit son État s'affaiblir et se déliter. Mais l'histoire est ce qu'en font les hommes, il n'y a aucune fatalité, ni naturelle, ni surnaturelle ou divine, qui mènerait nécessairement au pire, et rien n'interdit d'y réfléchir. La perte de sens, le déficit de repères, l'incapacité à nous projeter vers le futur seraient certainement moins envahissants si nous étions capables de mettre en avant des visées, des projets susceptibles de mettre en jeu notre sentiment d'appartenance à une même humanité, de porter des valeurs de solidarité, de responsabilité collective, et, osons le mot, de progrès. L'objectif de cet ouvrage est tout entier là.
Jestem uczniem Alaina Touraine’a i zostałem ukształtowany zgodnie z idea
głoszącą, że sercem życia społecznego, tym co jest w nim decydujące i
centralne, są ruchy społeczne. A więc tym, co dobre, jest ruch społeczny.
Tymczasem zdałem sobie sprawę, że znaczna część moich prac, choć nie wszystkie
oczywiście, odnosi się do przeciwieństwa dobra. Jestem socjologiem zła lub
nieszczęścia, rasizmu, antysemityzmu, przemocy, terroryzmu. Gdybym miał więc
zdefiniować najsilniejsze aspekty mojej pracy, to byłaby to refleksja nad złem
jako przeciwieństwem dobra, gdyż jestem oczywiście po stronie dobra. fragment
wywiadu z Michelem Wieviorką, s. XV
Michel Wieviorka jest w Polsce dobrze znany jako jeden z bardziej
rozpoznawalnych współczesnych francuskich intelektualistów. Od ponad 40 lat
jego postać i jego refleksje są w Polsce stale obecne. Dał się poznać jako
członek francusko-polskiej ekipy socjologów, która w 1981 roku przeprowadziła
badania nad ruchem Solidarność. W ich wyniku powstała książka, przetłumaczona
i wydana w wielu krajach, która przyczyniła się do upowszechnienia się
międzynarodowej legendy Solidarności jako pokojowego, wolnościowego i
demokratycznego ruchu społecznego. Michel Wieviorka jest jednak przede
wszystkim uznanym na świecie socjologiem. Był prezesem Międzynarodowego
Stowarzyszenia Socjologicznego, zasiadał w Europejskiej Radzie ds. Badań
Naukowych, kierował Centrum Badań i Interwencji Socjologicznej w ramach
paryskiej uczelni Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, której był
profesorem. Przez ostatnie lata kierował paryską Fundacją Dom Nauk
Humanistycznych. Mówi o sobie „Jestem socjologiem zła lub nieszczęścia,
rasizmu, antysemityzmu, przemocy, terroryzmu. Gdybym miał więc zdefiniować
najsilniejsze aspekty mojej pracy, to byłaby to refleksja nad złem jako
przeciwieństwem dobra, gdyż jestem oczywiście po stronie dobra”. Książka
Demokracja jako sztuka walki opisuje i analizuje „gorące zjawiska społeczne”,
które wywołują silne emocje. Przyświeca jej prosta myśl: w czasach kryzysu
późnej nowoczesności, kiedy coraz większą rolę odgrywają przemoc i wszelkiego
rodzaju populizmy i nacjonalizmy, głównym powołaniem nauk humanistycznych i
społecznych powinna być obrona demokracji. Książka przedstawia historyczną i
metodologiczną syntezę dotychczasowych zmagań nauk humanistycznych i
społecznych z wyzwaniami, jakie stawiają rozwój demokracji oraz rosnące wpływy
jej wrogów i przeciwników. Pragnąc obronić świat demokracji, potrzeba nam
odważnej socjologii porównawczej, zdolnej uchwycić wielką złożoność
współczesnego świata.
Dva Derridovy příbuzné texty o náboženství a odpuštění umisťují současné myšlení do kontextu doby, charakterizované dvěma hlavními jevy. Prvním je „návrat náboženství“, zahrnující náboženské války, fundamentalismus a střet civilizací, ale také moderní projevy náboženství, jako jsou dalajlámova televizní diplomacie a papežovy cesty. Druhým fenoménem je „globalatinizace“, což je aliance mezi tele-technovědeckým kapitalismem a křesťanstvím jakožto zkušeností smrti boha. Tato dualita zahrnuje víru a tradicionalismus na jedné straně a vědění, sekularizaci a demokracii na straně druhé. Kniha se ptá, zda můžeme odmítat globalatinizaci a zároveň věřit v demokracii jako univerzální model. Jak můžeme myslet univerzalitu, která by nebyla pro druhého formou zla? Je dekonstrukce pokračovatelem Kantova projektu osvícenství? Derrida se snaží uchopit přítomnost jako filosof, religionista a teoretik demokracie, přičemž usiluje o myšlení celkovosti, globálnosti a univerzálnosti, avšak s respektem a odpovědností vůči druhému, předcházející sobě samému.
