Lucien Regnault Books

Osoby, które prowadziły życie surowe i na uboczu, wyróżniały się wyjątkowymi cnotami. Uznawane za zdolne do nauczania, otrzymały tytuł starców, niezależnie od wieku. Uczniowie, traktując ich jako duchowych ojców, używali aramejskiego słowa "abba", co sugerowało oryginalny charakter relacji mistrz-uczeń. Zaskakujące jest przyjęcie semickiego terminu przez ludzi mówiących po koptyjsku lub grecku. W Nowym Testamencie słowo to pojawia się trzy razy, zawsze w wołaczu, odnosząc się do Boga, zarówno przez Jezusa, jak i Ducha Świętego. Uczniowie, nadając starcom ten tytuł, chcieli wyrazić duchowy charakter ojcostwa, które łączyło ich z Bożym ojcostwem. Użycie tego terminu pozwalało na poszanowanie duchowej obecności, nie sprzeciwiając się zakazowi Chrystusa, aby nikogo nie nazywać ojcem na ziemi. Kiedy obecność Ducha Bożego ujawniała się u mieszkańców pustyni, mogli być szanowani jako "abba". Ostatecznie "abba" oznacza duchowego ojca, przez którego Bóg przemawia. Św. Hieronim pisał o egipskich mnichach, że byli nazywani ojcami, ponieważ Duch Święty mówił przez nich. Abba Mojżesz, widząc Ducha Świętego zstępującego na ucznia Zachariasza, zaczął zwracać się do niego jak do ojca duchowego, czując potrzebę radzenia się go.