To jest opowieść o umieraniu. Szczera, intymna do granic, groteskowa, brutalna, smutna i okropnie śmieszna. To dziennik umierania ojca, nie książka wspomnieniowa. To historia o rodzinie w sytuacji granicznej. O instytucjach opiekuńczych, które zawalają sprawę. O Kościele, który zawala, służbie zdrowia, która zawala. To opowieść o czułości i bliskości, które zalewa gniew, bezradność, rozpacz i wściekłość. To w końcu krzyk przeciwko nielegalności eutanazji.
Nowa powieść Mateusza Pakuły, autora "Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję", przenosi nas do lat 50. XX wieku, do czasów stalinizmu, gdzie jego dziadek trafia do kieleckiej katowni za młodzieńczy wybryk. Postać, która go ratuje, rzuca światło na mroczną historię miasta, splatającą wojnę, pogrom kielecki i Holocaust, a także na przyszłość nowego pokolenia. Książka stawia pytania o pamięć i tożsamość, badając, jak historia kształtuje naszą percepcję. Pakuła mistrzowsko łączy osobiste narracje z szerszymi kontekstami społecznymi, ukazując, że przyszłość można zrozumieć tylko poprzez konfrontację z przeszłością. To nie tylko opowieść rodzinna; w "Skórze po dziadku" postacie są złożone, a oceny międzyludzkie ewoluują w kierunku głębszego zrozumienia. Hybrydyczna forma powieści, balansująca między prozą, poezją, dramatem a esejem, odkrywa warstwy historii, rekonstruując ją i podważając utarte narracje. Pakuła bada mechanizmy pamięci i sposób, w jaki funkcjonuje opowieść w przekazie ustnym, co sprawia, że jego dzieło robi piorunujące wrażenie.