Lukian z Samosaty (ok. 120-190 n.e.) był rzymskim filozofem, retorem i satyrykiem, urodzonym w syryjskim mieście Samosaty. Uznawany za twórcę satyry społecznej, był przeciwnikiem dogmatyzmu i sceptykiem, z zainteresowaniem cynizmem. Zachowały się jego dwie parodie tragiczne, ponad 50 epigramów oraz 79 utworów prozą, z których najważniejsze to Dialogi. W tomie przedstawiono 26 kluczowych Dialogów, głównie powstałych w Atenach, gdzie Lukian zainspirował się praktyką retorów, ucząc się budować dialogi w fikcyjnych procesach sądowych, a także czerpał z Platona. W dialogach często pojawia się Menippos z Gadary, którego satyry i motyw zejścia do Hadesu wpłynęły na jego twórczość. Sceneria Dialogów jest różnorodna, obejmująca ulice, sale biesiadne, niebo, podziemia, powietrze i wodę. Galeria rozmówców jest bogata: występują bogowie, ludzie, zwierzęta oraz postacie historyczne i alegoryczne. Lukian, pochodzący z ubogiej rodziny, krytykuje bogaczy oraz religię, sympatyzując z biednymi. Jego Dialogi skłaniają do myślenia i śmiechu. Wybrane Dialogi zostały przetłumaczone i skomentowane przez Władysława Witwickiego, znawcę antyku i tłumacza Platona.
