Głównym problemem rozważanym w książce jest doświadczanie czasu zdeponowanego w pamięci kultury – w jej tekstach, przed-tekstach i „pozatekstach” zgromadzonych w archiwach. Pamięci towarzyszy zapominanie, co wpływa na aktualność przeszłej wiedzy oraz jej wypadanie z dominujących obiegów, a czasem prowadzi do nieoczekiwanych powrotów. Kolejne rozdziały poświęcone są „starowatorom” literaturoznawstwa XX wieku, takim jak Michaił M. Bachtin, Roman Ingarden i Roman Jakobson, badając ich obecność i znaczenie dzisiaj. Analizy studentów naukowych kół, w których rozwijało się nowoczesne literaturoznawstwo, pomagają w odzyskiwaniu przeszłości i przekształcaniu jej w czas przeszły niedokonany. Zjawiskiem są również literaturoznawcze terminy z pierwszych dekad XX wieku, których cyrkulacja w światowym obiegu oraz przenikanie do innych dyscyplin pozwalają śledzić zmiany w badaniach literackich i stawiać pytania o ich tożsamość. Choć wydaje się, że jest ona rozchwiana, badania obejmujące całe stulecie pokazują, że jest ona zaskakująco stabilna.
