In 'Op een andere planeet kunnen ze me redden' schrijft Lieke Marsman over leven en dood. En hoewel het leven doorgaans wreed is, is het toch prachtig. Haar hele leven lang liet Marsman zich leiden door haar atheïstische, wetenschappelijke wereldbeeld, tot ziekte toesloeg en dat onvoldoende bleek om het bestaan te begrijpen en zin te geven. Er is veel in de wereld dat niet te verklaren valt, en de blik daarop richten kan ons zoveel leren. Van de mystica?s Hildegard von Bingen en Simone Weil, tot de Bijbel en de mogelijkheid - nee, waarschijnlijkheid, statistische zekerheid - van buitenaards leven. Want onze planeet beschouwen van buiten onze eigen kleine dampkring, vertelt ons veel over hoe we onze levens en samenleving inrichten, iedereen zou het eens moeten proberen.00Vlijmscherp, soms woedend, vaak geestig en altijd raak fileert Lieke Marsman in een reeks essays haarfijn de inrichting van onze samenleving. En brengt ons dichter tot onszelf. Dit is een schrijver die midden in het bestaan staat, van haar pen een zwaard maakt en pleit voor duidelijke taal, die niets meer verhult. En ons stellig voorhoudt: dat doodgaan met hoop, hoe vergezocht en onrealistisch ook, beter is dan hopeloos doorleven.
