Metrofobia, jak inne zaburzenia psychiczne związane ze strachem, może być niebezpieczna, przerywając łącza między światami i grożąc utratą nieśmiertelności. W tłumaczeniu Marcina Gaczkowskiego, Myrosław Łajuk mocno stawia litery, a jego wiersze są niczym negatywy przeszłości. W twórczości Łajuka słychać echa Celana, Miłosza i baśni Andersena, ale jest w niej także coś unikalnego, co trudno uchwycić. Kamila Dzika-Jurek zauważa, że Łajuk łączy wyczucie makabry z dużą wiedzą, potrafi opisać celowe zniszczenie łamliwego drutu czy charakter strzelby dziadka. W jego wierszach pojawiają się słowa, które mogą być niezrozumiałe, jak „banderowiec”, oraz przejmujący poemat o Doniecku. Paweł Kozioł podkreśla, że miejsce urodzenia Łajuka na zawsze ukształtowało jego poezję, w której widać wpływy Kijowa i Huculszczyzny. Czas w jego wierszach spływa jak woda po kaskadach, a oczy żywych pozostają otwarte na sprawy zaziemskie. Dzięki temu poezja Łajuka jest potężnym doświadczeniem, które jednocześnie rzuca w dół i wyzwala duszę.
