Isaak Babel was a master of the short story, whose work blends gritty realism with lyrical brilliance. His prose, often set against harsh backdrops, explores the human condition at the edges of despair and hope. With a unique insight into the Jewish experience and Russian life, Babel captured the complexities of a revolutionary era with piercing accuracy and profound empathy, earning acclaim as one of his generation's most significant prose stylists.
Oto książka, której nie zabrałbym na bezludną wyspę jedynie dlatego, że znam ją na pamięć! Pierwsze zetknięcie z tekstem Babla było ważnym przeżyciem nawet dla zawołanych znawców. Krytyk i rusycysta Rene Śliwowski pisał: 'Doznałem prawdziwego olśnienia: czegoś takiego nigdy dotąd nie czytałem'. I dodaje tu słowa, które może zechce potwierdzić również czytelnik tego tomu: 'Izaak Babel po latach wciąż zdumiewa. Nie mniej niżli przy pierwszej lekturze...'
Człowiek, o którym tu mowa, żył niedługo: czterdzieści sześć lat, krok do półwiecza, chwilę przed wybuchem największej wojny w dziejach jego kraju. Jego państwo, rządząc połową Azji i zagarniając połowę Europy, w trakcie tego pół stulecia obróciło na nice swój układ społeczny, zdeptało ruiny wojny domowej, spowodowało zagładę rolnictwa swojskiego, epidemię głodu, zagnało ludzi do pracy przymusowej, dało łopaty do budowy przemysłu, zatrzasnęło własne granice, wdarło się w cudze, uzbroiło niesytą armię i stworzyło powszechny, wszechobecny aparat bezpieczeństwa. [...] Nasz człowiek to wszystko przeżył z doświadczenia. […] Oto książka bez precedensu. Rzadkie słowa, mocne i zabawne, w echu potrafią nam zachować łyk zachwytu dla światła i garść zgrozy nad cieniem ludzkim. To jedna z niewielu takich książek w świecie. [...] Przyjaciel Babla z Odessy, Sergiusz Bondarin, w swoich wspomnieniach przytacza uwagę Babla: ,,Czyta człowiek Tołstoja i ma wrażenie, że jeszcze jedna stroniczka - i nareszcie zrozumie sekret życia'. Czytelnik Babla też ma nieraz wrażenie, że jeszcze stroniczka… Tylko że Izaak Babel nie zdążył nam wszystkiego zwierzyć, nie dano mu. Ostatnie jego słowa w Pierediełkinie, w chwili aresztu, tak właśnie brzmiały: ,,że też nie dali mi dokończyć…'. Ale znaczenie owego sekretu przeczuł i dał temu wyraz nie do zapomnienia i nie do odparcia. ze wstępu profesora Jerzego Pomianowskiego