Bez wątpienia pracę napisano z rozmachem i badawczą pasją, a autorzy wykazali się nie tylko erudycją wykraczającą poza jedną wybraną specjalizację filozoficzną czy literaturoznawczą, ale też odwagą w łączeniu różnych obszarów problemowych oraz różnych stylów refleksji. Monografię Obcości. Szkice z filozofii i literatury trzeba uznać za cenną, interesującą, ale też prowokującą do dyskusji, próbę delimitacji i filozoficznego opisania obszarów wyznaczających szeroko rozumianą problematykę obcości. Obszary te tworzą rozmaite konfiguracje, nie tylko z powodu interdyscyplinarności dyskursu służącego ich teoretycznemu wykładaniu oraz ich fenomenologicznej autoprezentacji. Są to bowiem obszary wielorako wplecione w kulturowy i filozoficzny dyskurs o człowieku i o jego świecie. A jest to świat, którego bogactwo, głębia i wielobarwność rozpoznawalne są w znakomitym stopniu za sprawą kontrastów, wśród których obcość — nazywana, rozumiana i doświadczana — odgrywa rolę pierwszoplanową. — dr hab. Witold Piotr Glinkowski, prof. UŁ
JEDLIŃSKI MAREK Books


W rozważaniach historiozoficznych rzeczywistość historyczną postrzega się jako esencję samoistną, o naturze odrębnej, mającej własne cele do spełnienia bądź jako manifestację aktywności ludzkiej, co prowadzi do utożsamienia natury historii z jakimś aspektem natury ludzkiej oraz utożsamienia celu procesu historycznego z celem życia ludzkiego. […] Życie i myśli Czaadajewa zakończyły rosyjską, romantyczną ekskursję w głąb tajemnicy czasu. Tylko odnalezienie sensu i celu życia jednostkowego oraz sensu i celu dziejów powszechnych otwierało na horyzont nadziei, uśmierzając częściowo ból egzystencji. Problem sensu i celu rozpatrywany wobec tego będzie w trzech perspektywach: poszukiwania sensu i celu istnienia Rosji, historii uniwersalnej oraz sensu i celu życia ludzkiego. Bohaterami-poszukiwaczami sensu i celu byli zatem Iwan Kiriejewski — twórca utopii antyprogresywnej, jawnie niechrześcijańskiej, Aleksy Chomiakow — autor skrajnie pesymistycznej, pozbawiającej nadziei wizji nawrotów zła i w końcu Piotr Czaadajew — melancholik, który nadzieję rozumiał jako progresywną wizję szczęścia dla sprawiedliwych (Adveniat regnum tuum). [Fragment Wstępu]