Ilona Wiśniewska Books

Arktyczne lato, niedźwiedzie polarne i pełna przygód pogoń za kłusownikami! To miały być spokojne wakacje w towarzystwie ulubionej ciotki. Nietypowe, bo na dalekim Spitsbergenie, wśród reniferów, maskonurów i fiordów. Dwunastoletni Daniel nie spodziewał się jednak, że lądując na arktycznej wyspie, wpadnie w sam środek afery kryminalnej. Ktoś zabija niedźwiedzie polarne, a miejscowa policja nie potrafi ustalić sprawców. Czy w takiej sytuacji można być bezczynnym, szczególnie gdy ma się wolny czas, duszę odkrywcy i ciotkę dziennikarkę która zna wyspę jak własną kieszeń? Żałuję, że ta książka nie powstała, kiedy sam byłem w wieku głównego bohatera – na pewno przeżywałbym jego przygody razem z nim. Polecam lodowato, jak na Arktykę przystało. Mikołaj Golachowski – przyrodnik, podróżnik i pisarz Ilona Wiśniewska, autorka cenionych reportaży z dalekiej Północy, debiutuje powieścią dla młodych czytelniczek i czytelników, a niepowtarzalną atmosferę Spitsbergenu oddają sugestywne, malarskie ilustracje Mariusza Andryszczyka. Książkę polecają: BukBuk.pl, CzasDzieci.pl, OurLittleAdventures.pl Patronat honorowy: Ambasada Królestwa Norwegii

Spitsbergen, największa wyspa archipelagu Svalbard, to najbardziej na północ wysunięte ludzkie siedlisko na świecie, zamieszkane przez obywateli prawie pięćdziesięciu krajów. Wśród nich jest Polka, Ilona Wiśniewska, która z pasją odkrywcy opisuje niezwykłe miejsca tej wyspy, w tym opuszczone osady, kopalnie węgla, hotele oraz międzynarodowy bank nasion i Polską Stację Polarną w Hornsundzie. Książka stanowi kronikę Północy, ukazując losy współczesnych osadników oraz barwne postacie, których języki, tradycje i temperamenty tworzą unikalny tygiel kulturowy. Autorka zauważa, że w takim miejscu, gdzie latem jest jasno i zimno, a zimą ciemno i bardzo zimno, życie toczy się w specyficznym rytmie. Mimo surowych warunków, Wiśniewska odkrywa, jak wiele interesujących rzeczy może się zdarzyć w tej przestrzeni, gdzie ludzie przywożą kawałki swoich światów, tworząc odrębny mikrokosmos. Książka pozwala oswoić to, czego normalnie nie mielibyśmy odwagi oswoić, ukazując złożoność związku człowieka z naturą oraz poszukiwanie intensywnych doświadczeń w trudnych warunkach.

Północ Norwegii to surowy klimat, garstka ludzi, tysiące reniferów, lodowate morze i wicher, który mąci świadomość. Dla bohaterów tej książki Finnmark, region przez wieki utożsamiany z ultima Thule, to centrum świata i niekończąca się opowieść. Najdalszą północ Europy Ilona Wiśniewska ogląda matowymi oczami umierającego starca, wsłuchuje się w nią razem z Mari Boine – najsłynniejszą na świecie saamską wokalistką, godzi się na nią z tymi, którzy nie mają dokąd wyjechać, albo stara się ją uchronić od zniknięcia wraz z tymi, którzy malują murale na opuszczonych budynkach. Finnmark to kraniec. Nie ma znaczenia, skąd się patrzy, bo to nadal będzie albo daleko, albo hen daleko. Słowo „hen” w norweskim odnosi się do odległości, tyle że równie dobrze może znaczyć „po drugiej stronie globu”, jak i „tuż za rogiem”. Hen to równocześnie daleko i blisko. Ten norweski koniec świata staje się częścią naszej historii, opowieścią o nas. „Długo czekaliśmy na kogoś takiego jak Ilona Wiśniewska. Jej pierwszą książkę, znakomite Białe można było jeszcze traktować jako relację z wyspy, na którą mało kto z nas trafi. Spitsbergen to przecież polarna egzotyka. Hen to już jednak opowieść o „kontynentalnej Norwegii – literacko olśniewająca, reportersko wciągająca wędrówka przez śnieg, lód i przeganianą wichrem pustkę. Każdy spotkany tu człowiek to skarb. Nikt nam do tej pory nie objaśniał Północy. Lubimy wierzyć, że wszystko jest tam prostsze i lepsze i dlatego droższe. W Hen okazuje się, że nie taki ten skandynawski raj cudowny, jak go malują. Ale i tak po przeczytaniu chce się pojechać i sprawdzić. Nikt tak nie kusi podróżą na Północ jak Wiśniewska.” Filip Springer

Nejsevernější osídlená oblast Grónska. Pár desítek obyvatel, kteří dokáží přežívat v drsných podmínkách. Jejich počet stále klesá. Zato stoupá počet novinářů, kteří sem jezdí sledovat globální oteplování a tání ledovce. Ovšem pro Ilonu Wiśniewskou je sever domov i hlavní reportérské téma, kterému už věnovala několik knih. Teď se na tři měsíce vydala do grónských osad Siorapaluk a Qaanaaq, kam je v zimě možné se dostat jen letadlem a v létě dvakrát přijede loď se zásobami. Přežití zajišťuje lov medvědů a tuleňů – na tom nic nezměnilo ani to, že nejseverněji sídlící původní obyvatelé, Inuité, čelili stejnému tlaku jako další podobná společenství na celém světě. Ačkoli se od nich dobyvatelé pólu učili, jak fungovat v ledové zemi, pro jejich odlišné zvyky a myšlenkový svět měli málo pochopení. Grónsko je součástí Dánského království a probíhaly i asimilační pokusy udělat z místních dětí „malé Dány“. V posledních desetiletích letech je země stále nezávislejší, ale řada problémů se táhne z minulosti až dodnes. Ilona Wiśniewska, která do grónských osad jezdí s otevřeností a pokorou, dokázala do místní komunity zapadnout a popsat běžný život a starosti – i mihotání hvězd na sněhu.

V ľadom spútanej krajine sa dá uvažovať o viac než len o prežití. O láske, o identite. Ilona Wiśniewska skúma Grónsko a odhaľuje, že srdce jeho obyvateľov nie je tvrdé ani ľadové. Na západnom pobreží najväčšieho ostrova na svete, v malom skalnatom ostrovčeku s 1 300 obyvateľmi, sa nachádza najstarší sirotinec v Grónsku, kde autorka v roku 2017 strávila tri mesiace ako dobrovoľníčka. Tento zážitok jej umožnil hlbšie spoznať krajinu a jej kultúru. Obyvatelia jej rozprávali o svojich tradíciách, love rýb pod ľadom a preprave medzi ostrovmi po zamrznutom mori. Zdieľali s ňou aj svoje pocity o identite, o tom, ako sa už necítia byť Dánmi, ale ešte nevedia, akými Grónčanmi by sa chceli stať. Wiśniewska, známa ako „reportérka severu“, napísala štyri knihy o severných oblastiach, ktoré sú plnokrvnými literárnymi reportážami z dlhodobých pobytov na týchto mrazivých miestach. Po úspechu slovenského prekladu jej špicberskej reportáže "Biele" prichádza Vydavateľstvo Absynt s ďalšou knihou z jej severskej tetralógie.

Biela je farbou tohto kraja. Nemenná, neustála biela. Obloha, zem i voda sú biele. Biely je aj dych, ktorý vám tu stúpa od úst. Špicbergy, najsevernejšie ľudské sídlo na svete, ktoré z človeka dokáže vydestilovať jeho najhlbšiu podstatu. Predstavte si dlhý, pol roka trvajúci deň. Neustále svetlo. Slnko sa sotva dotkne horizontu, a hneď sa zase ako lopta odrazí na nebo. Alebo presný opak. Nekonečnú polárnu noc. Tma pri rannej káve je rovnaká ako pri večeri. Ako sa tu dá žiť? O tom nám porozpráva poľská spisovateľka Ilona Wiśniewska vo svojej mrazivej reportážnej knihe Biele s podtitulom Ľadový ostrov Špicbergy. Ľudia na Špicbergoch sú rovnakí, ako všade inde. No predsa máme pocit, ako keby sme sa ocitli na inej planéte. Na tomto mieste žijú ľudia pochádzajúci z takmer päťdesiatich krajín celého sveta. Prišli sem predovšetkým za prácou – do kraja bez kompromisov a bez zľutovania, kde sú si pred mrazmi všetci rovní. Wiśniewska žije s nimi a s radosťou objaviteľky i dokonalou znalosťou miestnych reálií podáva príbehy pozoruhodných miest nórskych Špicbergov. Uhoľné bane. Opustené osady. Hotely. Medzinárodná banka semien. Reportážna knižka Biele je výnimočnou kronikou tohto odľahlého miesta i jeho obyvateľov.