Enzo Traverso is a leading contemporary historian and theorist whose work delves deeply into the nature of totalitarianism, violence, and the complex intergroup dynamics within historical conflicts. He draws from a broad spectrum of disciplines, including political science and sociology, to analyze the roots and manifestations of extremist ideologies and their societal impact. His writing is characterized by a penetrating analytical approach, seeking to understand the darker aspects of modern history to illuminate their enduring influence. Traverso's contributions are valued for their intellectual rigor and help readers grapple with pivotal challenges of the 20th and 21st centuries.
The essay offers a critical examination of the Israeli-Palestinian conflict, providing historical insights that challenge prevailing Western perceptions. Through a thorough analysis, the historian aims to deepen understanding of the complexities surrounding the war, highlighting the urgent need for a reevaluation of attitudes towards the region.
Eine Geistesgeschichte
Singular Pasts offers a critical account of the emergence of authorial subjectivity in historical writing, scrutinizing both its achievements and its shortcomings. Enzo Traverso considers a group of contemporary historians who reveal their emotional ties to their subjects and give their writing a literary flavor.
A cultural and intellectual balance-sheet of the twentieth century's age of revolutions
Wzrost wpływów skrajnej prawicy po obu stronach Atlantyku realnie zagraża zdobyczom demokratycznym. Jej sukcesy wyborcze w tak różnych krajach jak Francja, Niemcy, Hiszpania, Włochy, Holandia, USA czy Austria sprawiają, że widmo powrotu faszyzmu wydaje się coraz bardziej realne. Enzo Traverso w rozmowie z Regisem Meyranem zastanawia się, czy w istocie mamy do czynienia z powrotem do lat 30. XX w. Przestrzega przed zbyt pochopnymi analogiami, ale nie uspokaja. Tytułowe nowe oblicza faszyzmu pod wieloma względami zrywają ze starą brunatną tradycją. Partie skrajnej prawicy nie są dziś organizacjami masowymi, na horyzoncie nie widać nowych fhrerów, zamiast spójnego projektu politycznego widzimy agresywną retorykę podszytą oportunizmem, antysemityzm zastąpiła islamofobia podzielana przez część umiarkowanej sceny politycznej. Wszystko to każe Traverso mówić o postfaszyzmie. Skrajna prawica dobrze przystosowała się do warunków uprawiania polityki w odpolitycznionym świecie XXI w., a jej pomysły często rezonują w dyskursach partii establishmentowych. Postfaszyści korzystają na deficytach demokratycznych w organizacjach takich jak Unia Europejska, ekspansji kulturalizmu i na wyraźnym przechyleniu spektrum politycznego w prawo. Nie czyni to ich mniej, ale raczej bardziej groźnymi. Nowe oblicza faszyzmu są próbą zdania sprawy z genezy, uwarunkowań i najważniejszych form tego niebezpieczeństwa.
Przez ponad stulecie lewica radykalna czerpała inspirację ze słynnej 11. tezy Marksa o Feuerbachu, głoszącej, że „filozofowie rozmaicie tylko interpretowali świat; idzie jednak o to, aby go zmienić”. Kiedy w 1989 r. lewica stała się „duchowym bezdomnym”, uświadomiwszy sobie klęskę podejmowanych w przeszłości prób zmiany świata, przyszło wtedy zakwestionować same te idee, przy pomocy których usiłowano go interpretować. Gdy natomiast, jakieś 10 lat później, pojawiły się nowe ruchy proklamujące, że „inny świat jest możliwy”, musiały one wymyślić nowe tożsamości intelektualne i polityczne. Musiały ponownie się wymyślić, wykuwając praktyki – a nawet, pod wieloma względami, teorie – do tej pory nieistniejące w świecie pozbawionym przyszłości, którą można by zobaczyć, przemyśleć lub wyobrazić. Nie mogły one, w odróżnieniu od innych sierocych pokoleń, które je poprzedziły, „wymyślić tradycji” na swój użytek. Przejście od czasów ognia i miecza, które – mimo rozlicznych klęsk – pozostawały czytelne, do nowego okresu wyzwań globalnych, bez dającego się przewidzieć rozwiązania, przybrało koloryt melancholijny. Fragment Wstępu Ezo Traverso (ur. 1957), włoski historyk i politolog. Jest profesorem nauk humanistycznych w Cornell University (USA). Autor wielu książek o Holocauście, marksizmie i totalitaryzmie. W Polsce nakładem Instytutu Wydawniczego Książka i Prasa ukazały się jego „Europejskie korzenie przemocy nazistowskiej” (2011), „Historia jako pole bitwy” (2014) oraz „Nowe oblicza faszyzmu” (2020).
Postfaschismus, Identitätspolitik, Antisemitismus und Islamophobie. Gespräche mir Régis Meyran
Fast überall in Europa sind neue rechtsradikale Bewegungen und Parteien entstanden, die teilweise über einen erheblichen Massenanhang verfügen. Da ihre Ideologie und Praxis im Unterschied zu ihren historischen Vorläufern weniger die gewaltsame Überwindung des Systems zum Ziel hat, sondern sie es von Innen autoritär umbauen wollen, reden die Medien häufig von Rechtspopulisten. Sie sind eine Sumpfpflanze der neoliberalen Globalisierung und der damit einhergehenden heftigen sozialen Erschütterungen. Als Feinde werden diesmal weniger die Juden als vielmehr die Migranten und Geflüchteten ausgemacht, zumal wenn sie aus muslimischen Ländern kommen. Überhaupt strukturiert die Islamfeindlichkeit die neuen europäischen Nationalismen. Im zweiten Teil des Buches beschäftigt sich der Autor mit der Ideologie und Politik des Islamismus und des Islamischen Staates. Diskutiert wird die Frage, welches die Ähnlichkeiten und die Unterschiede zum Faschismus und zu den neuen rechtsradikalen Parteien und Bewegungen sind
Über die Stärke einer verborgenen Tradition