Emil Cioran Books

Cioran's work exemplifies the philosophical essay genre with its brilliance and originality, prompting deep reflection and emotional responses from readers. His thought-provoking ideas challenge conventional thinking, making his essays both compelling and unsettling. With a unique style that engages the intellect, Cioran's writings invite readers to explore profound themes of existence, despair, and the human condition, leaving a lasting impression and stimulating further contemplation.

“An antidote to a world gone mad for bedside affirmation"—Washington Post. E. M. Cioran has been called the last worthy disciple of Nietzsche and "a sort of final philosopher of the Western world" who "combines the compassion of poetry and the audacity of cosmic clowning" (Washington Post). All Gall Is Divided is the second book Cioran published in French after moving from his native Romania and establishing himself in Paris. It revealed him as an aphorist in a long tradition descending from the ancient Greeks through La Rochefoucault but with a gift for lacerating, subversively off-kilter insights, a twentieth-century nose for the absurdities of the human condition, and what Baudelaire called "spleen." The aphorisms collected here address themes from the atrophy of utterance and the condition of the West to the abyss, solitude, time, religion, music, the vitality of love, history, and the void. The award-winning poet and translator Richard Howard has characterized them as "manic humor, howls of pain, and a vestige of tears," but, as he notes too, in these expressions of the philosopher's existential estrangement, there glows "a certain sweetness for all of what Cioran calls 'amertume.'"

'A Short History of Decay' is a nihilistic and witty collection of aphoristic essays concerning the nature of civilisation in mid-20th century Europe.

Disaster, according to the caustically brilliant philosopher E. M. Cioran, lies not in the prospect of our deaths, but in the fact of our birth, that 'laughable accident'. In these pessimistic, nihilistic and darkly funny aphorisms, he strips the human condition down to its most basic and grapples with questions such as the passing of time, our inability to live in the world or just make ourselves get out of bed in the morning.

E. M. Cioran, a Romanian philosopher, challenges readers to confront reality without illusions, suggesting that only a "monster" can embrace the truth of existence. His philosophical insights draw comparisons to the works of Samuel Beckett, emphasizing themes of despair and the human condition. Through his provocative ideas, Cioran invites an exploration of deep existential questions, encouraging a raw and unfiltered perspective on life and its inherent struggles.

Opublikowany w roku śmierci francusko-rumuńskiego filozofa Emila Ciorana (19111995) tom wywiadów z nim stanowi bardzo szczególną publikację. Na początku lat 70. XX wieku Cioran pisał do znajomego: Mam sześćdziesiąt lat i nigdy nie występowałem publicznie. Nie cenił życia literackiego, nie przyjmował nagród, a swoje pisarstwo uważał za terapeutyczne. Żył paradoksalnie: uznawał życie za bezsensowne, lecz je kochał i cieszył się nim. W późniejszym okresie jednak, w miarę rosnącej sławy, zaczął udzielać wywiadów, czasem nawet rozmowy z nim odbywały się przed zgromadzoną publicznością. Niniejszy zbiór zawiera dwadzieścia takich wywiadów i rozmów z Cioranem z ostatniego ćwierćwiecza jego życia, głównie z lat osiemdziesiątych XX wieku. Mówi on o sobie i swoim stosunku do świata, opowiada o dzieciństwie, młodości i powodach, dla których, osiadłszy na stałe we Francji, w latach 40. porzucił ostatecznie język rumuński i zaczął pisać po francusku. Wiele miejsca w rozmowach zajmują kwestie egzystencjalne: sens (bezsens) życia, a zarazem czerpanie z niego, samobójstwo, religia, Bóg. Wywiady powstały przy różnych okazjach, rozmaici byli rozmówcy i dlatego mamy tu całą gamę tematów, a także zróżnicowaną głębię refleksji. Niektóre wątki powtarzają się, oświetlane zarazem z różnych perspektyw. Dzięki temu czytelnik otrzymuje wielostronny obraz osobowości filozofa poświadczony przez niego samego.

Der Essayist E. M. Cioran (1911 bis 1995) ist hierzulande bekannt geworden als ein Seismograph des Verfalls, Philosoph des Scheiterns, als unbedingter Skeptiker, der jede Art von Sicherheit untergräbt, als Moralist ohne den sicheren Boden der Moral. Die dreizehn Essays dieses Bandes zeigen einen anderen Cioran: Cioran als Porträtisten, der in Bewunderung und Ablehnung zu verstehen sucht. Ob es sich um seine Freunde Beckett oder Michaux handelt, um sein frühvollendet scheiterndes Jugendidol Weininger, um F. Scott Fitzgerald, dem er das Mißlingen seines Scheiterns vorhält, oder um so unterschiedliche Schriftsteller wie Borges und Ceronetti – an diesen Gestalten blieb Ciorans überwacher Blick haften. Seine literarischen Porträts haben eine Konturenschärfe, die den Porträtisten ebenso lebendig hervortreten läßt wie die Porträtierten.

Der Mensch, der sich dem Abenteuer des Bewußtseins verschrieben hat, ist am Gegenpol seiner ursprünglichen Unschuld angekommen. Die Form des Wissens, für die er optierte, hat ihn der Welt entfremdet. Gefangen in seinem Größenwahn, verwechselt er Werden mit Fortschritt. Wohl wandelt sich alles - aber kaum, eigentlich nie, zum Besseren; denn der Fortschritt ist die profane Gestalt des Absturzes.

Zeszyt�w pierwotnie miało nie być. A m�wią one o tym, że i autora z powodzeniem mogło nie być. Odnalezione po śmierci Emila Ciorana (1911-1995) ręcznie zapisane zeszyty zawierały adnotację 'zniszczyć'. Nie były przeznaczone do druku, ukazały się więc wbrew woli autora, za to w interesie światowej kultury intelektualnej. Jest to rodzaj dziennika, ale rejestrujący wydarzenia na r�wni z myślami do ewentualnego użycia w nowej książce. Myśli te, nawet jeśli og�lne, przylegają ściśle do czegoś szczeg�lnego: do życia ich autora. Wsp�lnym mianownikiem jest prosta konstatacja: urodziłem się i od tej chwili umieram. Życia wiecznego nie ma, życie doczesne jest pełne udręk, więc po co w og�le to 'ciągnąć'? Po co w og�le było się rodzić? A jednak 'ciągnie się jakoś'. Ten zwrot przewijający się przez zapiski Ciorana wyraża cały ich dramat i całe napięcie. Dlaczego, po co trzymam się życia wbrew wszelkiej logice? Dlaczego tak je kocham? Oto sedno zeszyt�w zapełnianych co dnia przez autora dręczonego myślą o zbędności własnych narodzin. Myślą starą jak cała ludzka myśl i nową jak każde nowe ludzkie świadome istnienie. Wok�ł tej podstawowej kwestii obudowały się w Zeszytach drugorzędne tematy, dla czytelnika, nawet po p�łwieczu, nadal interesujące. Zapiski nieprzeznaczone do druku pozwalają podglądać autora w jego codziennym myśleniu o świecie i ludziach, poznać jego opinie o �wczesnym życiu elit intelektualnych, w kt�rym Cioran mimo całej swojej mizantropii uczestniczył: Ionesco, Marcel, Beckett, Eliade, literacki Paryż lat 60. XX wieku... Możliwe, że ten tom okaże się akurat najtrwalszym, bo najbardziej szczerym i niepowtarzalnym, choć niezamierzonym dziełem Ciorana.