O starcu, który zwariował

More about the book

Niektóre kłamstwa są tak wielkie, że zamieniają się w prawdę. Dawno temu Stary Człowiek stracił żonę w tragicznym wypadku, a on wierzy, że nadal się nim opiekuje jako duch. Od siedemnastu lat ktoś potajemnie przygotowuje mu posiłki i sprząta mieszkanie, ale pewnej nocy zauważa, że obserwuje go ktoś inny, kto go przeraża. Wkrótce dowiaduje się, że pewne stowarzyszenie wydało na niego wyrok śmierci, a on nie ma szans na ucieczkę. Postanawia odejść na własnych warunkach i chce poddać się eutanazji, której warunkiem jest zaliczenie nauk przedśmiertnych oraz okazanie dowodu osobistego. Jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem. Stary Człowiek staje w obliczu oporu swojego ciała; nogi nie chcą iść, a ręce zwisają bezwładnie. Jego głowa również opada, a on zmaga się z realizacją planu, który zrodził się w jego wnętrzu. W autobusie trzyma się poręczy, dziwiąc się, że nikt nie ustępuje mu miejsca. Jego uścisk jest silniejszy, nie tylko z obawy przed upadkiem, ale także z pragnienia, by pozostać na tym świecie.