Idealna propozycja dla uczniów, studentów, nauczycieli i wreszcie wszystkich
zainteresowanych świadomym czytaniem literatury. Słownik środków
stylistycznych z przykładami dostarcza bowiem praktycznych narzędzi do analizy
dzieła literackiego. Publikacja zawiera ponad 50 zwięźle i przystępnie
zredagowanych definicji środków artystycznego wyrazu. Dodatkowo pod każdym z
haseł zgromadzono po 10 przykładów pochodzących z autentycznego materiału
literackiego: wierszy, opowiadań, powieści, eposów i nie tylko. Bazę
przykładów z powodzeniem można wykorzystać na przykład do ćwiczeń na zajęciach
języka polskiego w szkole podstawowej i średniej. A więc do dzieła!
Wisław Męcina wiceprezes Krajowej Federacji Futbolowej (KFF) wyglądał jak
skrzyżowanie eksponatu z muzeum socrealizmu w Kozłówce z sarmackim portretem
trumiennym; MP4 leciał na łeb, na szyję tam, gdzie katechizm JPII oznakowuje
obszary wewnętrznego nieuporządkowania. I tak do końca. Cóż to za książka i
czego tu nie ma Jest nawet klub piłkarski Starzik Pszów, w którego bliskim
mojemu sercu pierwowzorze byłem lewoskrzydłowym trampkarzem. Fajerwerki,
brawura, wzruszenie. Kalokagatia. Mariusz Solecki marnuje się jako pisarz,
nawet tworząc rzeczy tak świetne jak MP4. Powinien zostać naturalnym następcą
Bońka i Sousy, Szpakowskiego i Borka. I jako taki stać się nowym Wierzyńskim.
A i rekolekcjonistą. ks. prof. Jerzy Szymik Książka Mariusza Soleckiego
emanuje tęsknotą za wielkim futbolem. Za piękną piłką, emocjami, wygranymi
meczami, z których można być dumnym. To też opowieść o zawodniku, który jest
gwiazdą, lecz nie tylko na murawie, ale również w normalnym życiu. Jednak nie
jest to zwykła opowieść o futbolu, gdyż autor przetyka ją wierszami
(aczkolwiek sam paradoksalnie przyznaje, że piłka nożna i poezja to nie jest
dobrana para), cytatami, historiozoficznymi refleksjami. Choć niejednokrotnie
my, kibice, mamy wrażenie, że polska piłka kiedyś była wielka, piękna i
wspaniała, to dzięki tej książce można mieć nadzieję, że już tak jest, a na
pewno kiedyś znów tak będzie. Sebastian Reńca, pisarz
Pierwsza na rynku, eseistyczna monografia poświęcona kinowo-telewizyjnym
przedstawieniom żołnierzy wyklętych. Autor dzieła, Mariusz Solecki (ur. 1975)
badacz kulturowego wizerunku antykomunistycznego podziemia (Literackie
portrety żołnierzy wyklętych. Esej o literaturze polskiej lat 19482010, 2013;
Wynurzenie z czerwonej rzeki, 2017; Płaszcz chwały. Antologia wierszy o
Żołnierzach Wyklętych, 2017; Dramaty o żołnierzach wyklętych, 2019), stały
współpracownik kwartalnika Wyklęci zaprasza Czytelnika do kolejnej barwnej,
erudycyjnej opowieści o antykomunistycznych partyzantach. Wychodząc od Jasnych
Łanów i Popiołu i diamentu, a kończąc na Czasie honoru i Wyklętym rzetelnie, z
demaskatorską pasją rekonstruuje obraz uczestników II konspiracji zawarty w
trzydziestu siedmiu filmach fabularnych i trzech serialach telewizyjnych,
nakręconych w siedemdziesięcioleciu 19472017.
Najważniejsza część sporu o Ordynację Zamojską toczyła się w latach 1665-1673
i była istotnym konfliktem politycznym w państwie polsko-litewskim w tym
okresie. Książka ta stanowi nie tylko opis tej rywalizacji, która sama w sobie
nie doczekała się dotychczas osobnego opracowania. Odpowiada też na liczne
związane z nią pytania badawcze. Jest więc skierowana do wszystkich tych,
którzy chcą wiedzieć nie tylko jak coś się stało, ale też dlaczego coś się
stało. Sięgnąć po nią może każdy. Nawet ktoś, kto na co dzień nie zajmuje się
zawodowo historią. Do walki o spadek po III Ordynacie zmarłym bezpotomnie 7
kwietnia 1665 r. Janie Sobiepanie Zamoyskim stanęło w sumie osiem osób.
Zgodnie ze statutem Ordynacji i ostatnią wolą zmarłego prawo do dziedziczenia
majątku posiadała boczna linia Zamoyskich. Nie uznawały go jednak pozostałe
strony sporu. Wspomniany konflikt był ważnym tematem nie tylko spraw w sądach
i trybunałach, ale też obrad niemalże wszystkich sejmów i sejmików tego
okresu. Rywalizujące strony nie zawahały się też uciec do walki zbrojnej.
Stanowił problem polityczny, który miał wpływ na wiele innych wydarzeń
zaistniałych w tym czasie; na przykład na przebieg sejmu elekcyjnego 1669 r.,
niemalże przyczyniając się do jego zerwania, czy na rywalizację stronnictwa
królewskiego z tzw. malkontentami za panowania Michała Korybuta
Wiśniowieckiego. W jego rozwiązanie musiało zaangażować się całe aktywne
politycznie społeczeństwo I Rzeczypospolitej. Niewątpliwie niósł on ze sobą
duże zagrożenie nie tylko dla jedności politycznej państwa polsko-litewskiego,
ale też (choć jedynie pośrednio) dla jego suwerenności. Stał się też jedną z
przyczyn zwiększania się niewydolności politycznej Rzeczypospolitej, która
finalnie doprowadziła do jej upadku.
Książka przedstawia losy kapitana Jana Bukowskiego, absolwenta Szkoły
Podchorążych Artylerii w Toruniu, żołnierza 5 pac, dowódcy baterii haubic w
kampanii wrześniowej, uczestnika francuskiego ruchu oporu, oficera
transportującego z Gibraltaru do Wielkiej Brytanii dokumenty znalezione w
Liberatorze, w którym zginął gen. Sikorski, wreszcie adiutanta 14 pal 4 DP 1
KP. W publikacji zawarto m.in. rozdział o wyjątkowej organizacji sabotażowo-
dywersyjnej Nurmi, w której Jan Bukowski był komendantem sekcji, oraz
szczegółowy opis działalności siatki wywiadowczo-przerzutowej, do której
przyłączył się bohater książki, chcąc w 1947 r. sprowadzić z Polski na Wyspy
swoich bliskich. Autor w książce odtwarza zapewne po raz pierwszy tak
dokładnie historię porwania Tadeusza Bejta młodego uczestnika siatki
przerzutowej, porwanego tak jak i kpt. Bukowski w 1947 r. w Berlinie przez
komunistycznego agenta Gerharda Bielke Andersena. Imponujący jest wykorzystany
w książce materiał źródłowy, w tym ikonograficzny. Czytelnik pozna szerokie
grono osób związanych z kpt. Bukowskim a także jak wyglądał on sam na różnych
etapach swojego życia. Biografia powstała w oparciu o archiwa rodzinne szeroką
kwerendę w zasobach archiwów państwowych polskich, brytyjskich, francuskich,
niemieckich, litewskich, łotewskich, estońskich, rosyjskich i amerykańskich.
