Zapraszamy do zapoznania się w pierwszą częścią zakopiańskiej powieści
kryminalnej pt. Śmierć samobójcy, poprawionego drugiego wydania. W willi pod
Nosalem zostaje znalezione ciało redaktora naczelnego zakopiańskiej gazety.
Wszystko wskazuje na samobójstwo i sprawa zostałaby pewnie szybko zamknięta,
gdyby nie pojawienie się inspektora Hermanna z Komendy Głównej. Jest
tajemniczy, charyzmatyczny i każe nazywać się pułkownikiem. Trudno mu znaleźć
wspólny język z prowadzącym śledztwo młodym komisarzem Tomaszem Karpielem,
niepokorną góralską duszą. A jednak będą musieli współpracować, jeśli chcą
rozwiązać sprawę. Zwłaszcza, że na jednej śmierci się nie kończy…
Oto czwarta część serii Zakopiańska powieść kryminalna Mariusza Koperskiego.
Autor po raz kolejny przenosi nas do Zakopanego, które skrywa mroczne
tajemnice. Trudno być kobietą na Podhalu. Jeszcze trudniej być tu policjantką
detektywem. Zwłaszcza jeśli jest się kimś tak delikatnym i wrażliwym jak Ewa
Konarska. Ale ona jest także bardzo ambitna. I wreszcie osiąga swój cel. Po
latach ciężkiej pracy i znoszenia upokorzeń otrzymuje swoją szansę. I od razu
zostaje rzucona na głęboką wodę. Braki kadrowe w policji powodują, że musi
zając się trudną sprawą podpalenia starego hotelu w centrum Zakopanego i
odnalezionych w budynku zwłok. Ofiarą okazuje się być Łukasz Ruben,
specjalista od PR, który wspierał jednego z kandydatów w zakończonych niedawno
wyborach na burmistrza. Chcąc nie chcąc Ewa będzie musiała się więc zanurzyć
się w świat lokalnych rozgrywek politycznych. Od początku wszystko układa się
dla niej źle. W tajemniczych okolicznościach zostaje postrzelony jej partner
Andrzej Lenart, także młody, niedoświadczony policjant. Leży w śpiączce i
walczy o życie. Wiemy, że Ewa ma w tej sprawie coś do ukrycia, coś co by ja
pogrążyło, ale zamierza do końca walczyć o swoją karierę. Ciągnie się za nią
też plotka, że przyczyniła się do śmierci swojego męża, który ją katował. Do
tego dochodzi presja ze strony matki, która nigdy do końca nie pogodziła się z
tym, że córka postanowiła zostać policjantką i stopniowo się emancypuje.
Sytuację komisarz Konarskiej dodatkowo komplikuje fakt pojawienia się w
Zakopanem Jakuba Lenarta, starszego brata Andrzeja, także policjanta, który od
początku obwinia Konarską o związek z postrzeleniem brata. Nachodzi ją,
śledzi, prowokuje sytuacje, w których miałaby przyznać się do swojej roli w
wypadku. Dużo jak na młodą wrażliwą kobietę.
Ktoś mógłby powiedzieć, że nie ma takiego miejsca jak Cwoberk. Nie ma, ale
kiedyś było. Było wsią położoną wysoko w górach, w dolinie nad górskim
potokiem, w swoim czasie niewiele mniejszą od Zakopanego. Cwoberk istniał na
pewno, choćby dlatego, że gdzieś około roku 1863 wydarzyła się tam ta
historia: Pewnego dnia dwudziestokilkuletni Mateusz Grandys zabił swojego
przyjaciela Leona Chrama. Wbił mu nóż w serce i tym samym uruchomił machinę
zdarzeń, która najpierw kazała wyruszyć w świat jemu, a potem jego śladem
wysłała czwórkę braci Leona: Szczepana, Macieja, Marcina i Tomasza. Mateusz
uciekał przed zemstą, a bracia chcieli go odnaleźć i tej zemsty dokonać. Ale,
że cała piątka wychowała się w Cwoberku, wsi na końcu świata, i nie miała o
świecie innym niż Cwoberk pojęcia, ich wyprawa, zarówno ucieczka jak i pogoń,
była zamiarem szalonym i wkrótce rzeczywiście w szaleństwo się zamieniła.
Bracia szybko pogubili się w świecie, padli ofiarą swojej naiwności, niewiedzy
albo porwała ich w swoje szpony historii. Niektórzy, jak Maciej i Tomasz,
wrócili wkrótce do Cwoberka, odmienieni lub złamani. Marcin i Szczepan
przepadli gdzieś w świecie, nadal szukając tropów mordercy brata. Ale w tej
historii jest jeszcze drugi Mateusz. Też nazywa się Grandys i też żyje w
Cwoberku, tylko sześćdziesiąt lat później. Jest synem Mateusza mordercy i
uciekiniera. Jest jego dziedzicem, który stara się odzyskać to, co - jak jest
przekonany - mu się należy, a co ojciec lekkomyślnie roztrwonił. Mateusz
ojciec przywiózł bowiem ze swej tułaczki po Europie kolekcję obrazów, pasję
namalowaną przez tajemniczego artystę. Lecz niewielu w Cwoberku ucieszyło się
z jego powrotu. Tych, którzy mimo wszystko wyciągnęli do niego przyjazną dłoń,
postanowił obdarować obrazem ze swojej kolekcji, świadomy, że niszczy coś, co
było wielką niepowtarzalną całością. W ten sposób wszystkie obrazy z pasji po
kolei trafiły w ręce mieszkańców Cwoberka. Tymczasem Mateusz syn rozumie, że
to dla niego wielka szansa - marzy o opuszczeniu wsi, o podróżach (to także w
pewnym sensie dziedzictwo jego ojca), a cała pasja, wszystkie czternaście
obrazów, warta jest dużo więcej niż pojedyncze dzieło i gdyby ją odzyskał i
sprzedał, mógłby spełnić swoje marzenia. Zaczyna więc krok po kroku, w
tajemnicy przed ojcem, odbudowywać pasję. Staje się to jego obsesją. Gdy
poznajemy go w 1942 roku, jego ojciec dawno już nie żyje, a jemu brakuje do
kompletu tylko jednego obrazu. Ta namiętność doprowadza ostatecznie do
tragedii jego samego i jego rodzinnej wsi.
