Latem 1992 roku w lasach koło Kuźni Raciborskiej miały miejsce liczne pożary, a pod koniec sierpnia, w wyniku ekstremalnej suszy, wybuchało kilka ognisk dziennie. Strażacy nie mieli czasu na odpoczynek, a ich mundury schły w ciągu godziny. 26 sierpnia iskry z pociągu towarowego spaliły ponad dziewięć tysięcy hektarów lasu. W walce z żywiołem brało udział cztery tysiące siedmiuset strażaków, trzy tysiące dwustu żołnierzy, sześciuset pięćdziesięciu policjantów, tysiąc dwustu dwudziestu członków formacji obrony cywilnej oraz tysiąc stu pięćdziesięciu leśników. Pierwsi strażacy dotarli na miejsce pożaru w niespełna dziesięć minut, ale silny wiatr szybko popychał płomienie głębiej w las. Ogień był przebiegły; zanim strażacy mogli użyć wody, usłyszeli fuknięcia z drzew, gdzie płonące korony eksplodowały, wyrzucając w powietrze płonące szyszki i gałęzie. Gdy się odwrócili, zobaczyli deszcz żarzących się pocisków lądujących kilkadziesiąt metrów od drogi, gdzie natychmiast wybuchały nowe płomienie, podsycane przez wiatr.
