Monografia Anny Grochowskiej to interdyscyplinarne opracowanie dotyczące mitu Wawelu w latach 1795-1918, łączące historię literatury, historię i historię sztuki. Autorka korzysta z bogatego materiału literackiego, ikonicznego i publicystycznego, popartego imponującą erudycją w badaniach źródłowych. Praca jest nowatorska metodologicznie, obejmując podejścia od geopoetyki po historię idei, a jej styl jest elegancki i komunikatywny. Wzgórze Wawelskie, będące symbolem kosmologicznym i porządku społecznego, stało się miejscem tożsamościowym dla Polaków w czasach braku własnego państwa. Monografia jest oryginalna i ciekawa, a lektura dostarcza wzruszeń i przeżyć. Autorka, doskonale zorientowana w historii Wawelu, umiejętnie przekształca wiedzę w własną wypowiedź, korzystając z narzędzi nowoczesnej antropologii i kulturowej teorii literatury. W pracy pojawia się pojęcie heterotopii oraz mechanizmy sakralizacji i profanacji Wawelu. Grochowska, literaturoznawczyni i historyczka sztuki, jest związana z Uniwersytetem Jagiellońskim. Jej wcześniejsze prace zdobyły uznanie, a niniejsza książka oparta jest na rozprawie doktorskiej, która przyniosła jej Nagrodę Miasta Krakowa w 2020 roku.
