Moja droga do Iwaszkiewicza jest stroma i kręta, a właściwie to wtajemniczanie się poprzez wędrówkę szlakiem jego miejsc, obiecanych przez mądrego pedagoga. Kiedy w młodości czytałem Dziennik Anny Dostojewskiej, irytowało mnie utrwalanie codziennych zdarzeń. Z nastoletnią niecierpliwością szukałem ostatecznych rozstrzygnięć problemów. Dziś wiem, że umrę, niczego nie rozstrzygnąwszy. Trzeba jechać w odwiedziny, uważać, żeby mleko nie wykipiało, znać najtańszy chleb i godziny odjazdów. Może tylko to, co kruche i nietrwałe, jest ostateczne. Aby ocenić dorobek Iwaszkiewicza, trzeba znaleźć miejsce, z którego można podjąć się refleksji, jak w monologu Fausta. Kiedy wiadomo, że żadna nauka ani filozofia nie udzielą pewnych odpowiedzi na najważniejsze pytania, pozostaje zwrócić się ku życiu. Głupia jest myśl, która chełpi się niezależnością od ciała. Dla pisarza oznacza to doświadczyć jak najwięcej, zrozumieć nieco, co nie jest oznaką słabości, lecz pokorą i miłością do opisywania rzeczywistości.
