Tematyka fragmentarycznych wglądów w fenomenologię francuską końca XX wieku jest różnorodna. Obejmuje fenomenologiczne ujęcie weryfikowalności poznania, ontologię ludzkiego świata, fenomenologię czasu oraz różne wersje waloryzowania jego faz. Zawiera problematykę intersubiektywności i etyki, fenomenologię polityki oraz próby dotarcia do boskiej transcendencji. Analizuje cielesność i funkcję malarstwa, a także bada ludzką afektywność oraz buduje dyskurs performatywny. Wspólną orientacją myślową wszystkich omawianych przedsięwzięć jest dążenie do odsłonięcia najgłębszych źródeł sensu w każdym z penetrowanych obszarów. To dążenie, w swoim radykalizmie, obala dualizmy klasycznego myślenia, takie jak duch i ciało, podmiot i przedmiot, kultura i natura, rozum i uczucia, umysł i zmysły, język pojęć i pozawerbalny, spekulacja i doświadczenie, niewidzialne i widzialne, transcendencja i immanencja. Efekt tej nowej wersji fenomenologii to odświeżająca nowość, ale niesie też zagrożenie dla własnej tożsamości. Radykalizm dążenia skłania do przekraczania granic przedmiotowości dostępnej w doświadczeniu oraz podmiotowości jako suwerennego władcy poznania, co stawia pod znakiem zapytania tradycyjne rozumienie myślenia i pojęciowości.
