Lindsey Fitzharris Books

A dramatic account of how 19th-century Quaker surgeon Joseph Lister developed an antiseptic method that indelibly changed medicine, describes the practices and risks of early operating theaters as well as the belief systems of Lister's contemporaries.

This poignant story chronicles the visionary surgeon who transformed the lives of First World War heroes through groundbreaking plastic surgery. As the war unleashed devastating new weaponry, countless soldiers suffered severe facial injuries, highlighting the stark gap between military technology and medical care. While many survived their wounds, disfigured soldiers often faced societal rejection instead of the honor they deserved. Award-winning historian Lindsey Fitzharris narrates the remarkable journey of Harold Gillies, a pioneering plastic surgeon who committed himself to restoring the identities of a brutalized generation. After witnessing the horrific injuries on the front lines, Gillies returned to Britain to establish one of the first hospitals dedicated to facial reconstruction in Sidcup. There, he assembled a dedicated team of doctors, nurses, and artists to help recreate what had been lost. In a society that celebrated soldiers with lost limbs as heroes while stigmatizing those with facial disfigurements, Gillies not only restored faces but also revived spirits. Meticulously researched and grippingly told, this account intertwines Gillies's innovative surgical techniques with the poignant stories of the soldiers he helped, showcasing the powerful intersection of medicine and art, and the extraordinary courage and imagination that emerged amidst relentless horror.

Wizyta w szpitalu była kiedyś najprostszym sposobem, by skończyć w grobie. XIX-wieczni chirurdzy, często niewykształceni, nawet niepiśmienni, kroili swoich pacjentów, nie myśląc o odkażaniu narzędzi. Amputacja była ich ulubioną metodą kuracji, a gangrena nie była niczym niepokojącym. Pacjentów często trzeba było gonić po sali i wiązać, by poddali się „leczeniu”. Chirurg James Y. Simpson jeszcze w 1869 roku uważał, że „żołnierz na polu bitwy pod Waterloo ma większe szanse na przeżycie niż człowiek, który idzie do szpitala”. Dopiero Joseph Lister odkrył, że infekcje powodują zarazki, które można pokonać środkami antyseptycznymi. Był za swoje teorie wyśmiewany, ale ostatecznie to jemu nauka przyznała rację. Poznajcie niewiarygodne realia, w jakich leczeni byli pacjenci, i dramatyczną walkę Listera o to, by zmienić rzeźników w lekarzy. Lindsey Fitzharris – doktor historii nauki i medycyny, absolwentka Oxfordu. Prowadzi popularną stronę internetową „The Chirurgeon’s Apprentice” i własny kanał na YouTubie „Under the Knife”. Jej styl to połączenie erudycji godnej Jürgena Thorwalda z błyskotliwym dowcipem Mary Roach. Rzeźnicy i lekarze zyskali entuzjastyczne recenzje w niemal wszystkich czasopismach, m.in. „Guardianie”, „Publishers Weekly”, „Kirkus Review”, i zostali nagrodzeni prestiżową PEN/E.O. Wilson Prize for Literary Science Writing 2018.

Nemocnice 19. století představovala spíš bránu smrti než místo léčení. Úmrtnost byla masivní. Chirurgové pracovali bez anestezie za řevu pacientů a jejich nejcennější vlastností nebyla pečlivost, ale rychlost. Operační sál bylo divadlo s jevištěm a operace krvavou exhibicí pro lačné oči diváků. Scéna se mění teprve v letech 1860–1875. Chirurg, kvaker Joseph Lister vystupuje s nehorázným tvrzením, že původcem infekcí jsou bakterie, a svádí odvážný, nerovný, ale nakonec vítězný boj o prosazení antisepse a sterilizace. Dramatický příběh, který se odehrával v přízračných kulisách viktoriánské Anglie, líčí oceňovaná kniha sugestivním, téměř beletristickým stylem.