Erwin Mortier is a Flemish poet and writer. His work is characterized by a keen insight into the human psyche and social relationships. Mortier's style is often described as lyrical and introspective, frequently delving into themes of memory, identity, and transience. Readers appreciate his ability to evoke complex emotions and atmosphere with a delicate linguistic sensibility.
Exploring themes of protection and solace, this publication delves into De Bruyckere's recent artwork inspired by the angelic figure, conceived during the isolation of the COVID-19 pandemic. It reflects on the emotional and psychological impacts of the crisis, showcasing how art can provide comfort and connection in times of loneliness.
One day, the author's mother no longer remembers the word for 'book'. This seemingly innocuous moment of distraction is the first sign of the slow disintegration of her mind. As Alzheimer's disease sets in and language increasingly escapes her, her son attempts to gather the fragments of what she has become, writing a moving, loving chronicle of the gradual descent into dementia of someone who 'no longer knows who she is, where she is or what will happen'.
De moeder van Erwin Mortier lijdt aan alzheimer. Ze heeft geen wilsbeschikking gemaakt en geleidelijk wordt ze door de ziekte overmeesterd. De zoon heeft dit wrede proces vastgelegd in een literair en universeel meesterstuk dat veel verder reikt dan het ziekbed van zijn moeder. Gestameld liedboek is een rauwe en tegelijk tedere elegie over ouders en kinderen, liefhebben en verlies, over afscheid nemen en herinneren.
Een stokoude vrouw die de dood voelt naderen blikt terug op haar kinderjaren, de liefdes die ze heeft gekend, haar huwelijk en de jaren van de Eerste Wereldoorlog die ze met haar moeder en haar broer in Frankrijk doorbracht. Gaandeweg ontstaat een intiem panorama van België, haar onduidelijke vaderland. Aan geen van de gebeurtenissen wil ze meer nadruk geven dan aan andere. Ze hunkert slechts naar een oneindig lange zin, "die al wat er is in zich opneemt, zoals een hofdame uit de pruikentijd, in wier lokken een armada van parels kapseist, haar talloze rokken optilt terwijl ze de trappen van de opera betreedt – of de ladder naar het schavot." Godenslaap, de vijfde roman van Erwin Mortier, speelt zich af op het raakvlak tussen de grote geschiedenis en de kleine mensenlevens, tussen taal en wereld, verbeelding en werkelijkheid, tussen geschiedschrijving en verhalend proza.
Joris wächst bei Onkel und Tante auf; sein Vater ist früh gestorben, die Mutter nach Spanien gezogen – viel mehr weiß Joris nicht über sie. In Stuyvenberghe, seinem Dorf, geht es beschaulich zu; der Kirchturm schaut seit Jahrhunderten schläfrig auf die Häuser herunter, und selbst das Schloß mit den hohen, dunklen Zypressen verfällt auf pittoreske Weise. Bis der Gemeinderat eines Sommers bekanntgibt, daß die Gräber auf dem Kirchhof wegen Umbauten verlegt werden müssen. Das heißt: auch das Grab von Joris’ Vater. Von dem hat Joris die allerschönste Vorstellung – und eine alte Keksdose mit wenigen Fotos, der Rest ist: unscharfe Erinnerung, Wunsch, Erfindung und die Geschichten der Verwandtschaft. Als Joris sich in diesem Sommer zum ersten Mal verliebt, wird das Unterscheiden von Erträumtem und Erlebtem, von Wunsch und Realität noch schwieriger. Erwin Mortier erzählt Joris’ Suche nach der eigenen Geschichte, der eigenen Identität mit einem feinen Ohr für Stimmungen und psychologische Details; beschreibt mit meisterhafter Eleganz, wie Joris seine Kindheit anhand von alten Fotos zu rekonstruieren versucht – und nach und nach die feinen Risse in den Bildern erkennt, die er sich von seinem Vater, dem Dorf und der Liebe gemacht hat.
Ein kleiner, feiner Roman über die Pubertät eines Jungen.
'Mijn vader tilt me op, hij laat de lucht in mijn blonde lokken fluiten en gooit me steeds hoger uit zijn handen. Mijn middenrif verkrampt. Ik hoor mezelf meer schreeuwen dan schateren terwijl ik zijn handen verlaat en me alleen door de lucht omringd weet. Wat zal hij geroepen hebben, "Hopla, Joris, vliegen"? Het valt niet van zijn lippen af te lezen. Ik weet niet wie de foto genomen heeft, wie me als een bange engel boven zijn vingers voorgoed in het ijle heeft laten hangen.'
Literatuur > Roman
Terwijl de wereld ten prooi valt aan onze beschaving en de mens zijn zintuig voor esthetiek dreigt te verliezen, staat de dichter op in de stellige overtuiging dat niets minder dan schoonheid de wereld kan redden van de welig tierende haat.In Precieuze mechanieken neemt Erwin Mortier het op tegen de lelijkheid en zoekt hij de taal in al haar schoonheid op. Hij trekt alle registers open en wisselt barokke gedichten af met kale en speelse met ernstige, terwijl hij toont wat de lyriek vermag. Hij knipoogt naar Flaubert, Zagajewski en andere dierbare schrijvers die hij als zijn literaire vaders beschouwt. Ook richt Mortier zich, net als in zijn pijnlijk mooie roman Gestameld liedboek, tot zijn overleden moeder om zijn hart te luchten. In de slotcyclus spreekt zij terug, biedt hem een inkijk in het hemelrijk en stelt haar zoon gerust.
