Jakub Karpiński, uczestnik antykomunistycznej opozycji i więziony po tzw. procesie taterników, stworzył przenikliwą diagnozę komunizmu, łącząc teoretyczne i ideologiczne analizy z badaniem działań władz komunistycznych w różnych obszarach, takich jak aparat represji i propaganda. W tomie zawarte są również jego teksty dotyczące antykomunizmu oraz trudności z rozliczeniem komunizmu po 1989 roku, które stanowią istotne głosy w polskiej publicystyce. Karpiński wskazuje, że komunizm jako ideologia i ustrój był intelektualnie, moralnie i estetycznie ułomny, produkując masowo zło, kicz i głupstwo. Antykomunizm nie był jedynie postawą potoczną, lecz także głęboką refleksją nad ideologią i organizacją komunistyczną. Z historii komunizmu wynika, że system ten nie mógł przetrwać bez przemocy; rezygnacja z niej doprowadziła do jego upadku. Główne powody utrzymywania się komunizmu tkwiły w stosowaniu przemocy lub wiarygodnym zagrożeniu jej użyciem. Karpiński podsumowuje, że „komunizm minus przemoc równa się zero”. Jako polski socjolog, historyk i politolog, Karpiński jest autorem kluczowych prac o naturze komunizmu i praktykach rządów komunistycznych, a wybór jego tekstów opatrzył wstępem Bogdan Szlachta.
