Dietrich Benner Books

Dieser Band untersucht die Schichten des heutigen Humboldt-Verständnisses und interpretiert seine frühen staatstheoretischen Abhandlungen, bildungstheoretischen Fragmente, Sprachphilosophie, vergleichende Anthropologie und Schulpläne neu. Humboldt wird als Theoretiker und Kritiker neuzeitlicher Subjektivität dargestellt, der zwischen älterer Substanzphilosophie und moderner Vernunftkritik vermittelt und einen bildungstheoretischen Ansatz für geistes- und sozialwissenschaftliche Forschung begründet. Dies zeigt sich in Humboldts Verständnis der Französischen Revolution, dem systematischen Kern seiner Bildungstheorie sowie der Beziehung zwischen allgemeiner Menschenbildung und Schulstruktur. Die Relevanz von Humboldts Arbeiten in bildungstheoretischer und bildungspolitischer Hinsicht bleibt auch heute bedeutend. Seine pädagogischen und anderen Schriften sind durch eine systematische Fragestellung verbunden, die ihn zusammen mit Rousseau, Herbart und Schleiermacher als Mitbegründer der neuzeitlichen Pädagogik und Bildungstheorie ausweist. Der Inhalt umfasst Humboldts Bildungstheorie im Lichte autobiographischer Notizen, die Schichten des heutigen Humboldtverständnisses, seine Einsichten zur Bildungstheorie, das Verhältnis von Bildung und Politik sowie die Grundsätze der Bildungsreform im Kontext der Preußischen Reformen.

Diese Allgemeine Pädagogik entwickelt für die in Einzeldisziplinen und Professionen ausdifferenzierte Pädagogik einen systematisch und problemgeschichtlich argumentierenden Grundgedankengang. Ausgehend von einem philosophischen Begriff menschlichen Handelns, der in der Leiblichkeit, Freiheit, Sprachlichkeit und Geschichtlichkeit menschlicher Existenz und Koexistenz begründet ist, werden zwei konstitutive und zwei regulative Prinzipien vorgestellt, die als Grundbegriffe pädagogischen Denkens und Handelns fungieren. Die Prinzipien der Bildsamkeit, der Aufforderung zur Selbsttätigkeit, der pädagogischen Transformation und der Nicht-Hierarchizität ausdifferenzierter Praxisbereiche sind für die Grundrichtungen pädagogischer Handlungstheorie und die Grundformen pädagogischer Praxis gleichermaßen fundierend. Als Grundformen pädagogischen Handelns werden das sich selbst negierende pädagogische Gewaltverhältnis, der erziehende Unterricht und die pädagogische Beratung im Übergang zu intergenerationellem Handeln vorgestellt, von denen jede einer erziehungs-, bildungs- und institutionstheoretischen Analyse und Kritik bedarf.

Polecamy kolejny wyjątkowy podręcznik akademicki w ramach serii autorskich podręczników akademickich Pedagogika Nauce i Praktyce pt. pt. Zarys ogólnej dydaktyki nauki. Podstawy i orientacje dla kształcenia nauczycieli, nauczania i badań edukacyjnych. Monografia nie prezentuje uniwersalnego podejścia do przygotowywania i prowadzania lekcji ze wszystkich przedmiotów i w każdym typie szkół ani propozycji wielofunkcyjnej dydaktyki szczegółowej, którą można by się posługiwać na wszystkich przedmiotach należących do podstawy programowej kształcenia ogólnego. Jest to zarys ogólnej dydaktyki nauki. Opracowano w nim koncepcję umożliwiającą dalsze formułowanie dyrektyw dydaktycznych odnośnie do propedeutyki nauki w wyższych klasach ostatniego poziomu systemu kształcenia ogólnego i na pierwszych latach studiów wyższych. Odwołując się do wybranych paradygmatów nauki i typów wiedzy wykorzystywanych w nauczaniu szkolnym i akademickim, w książce położono powtórnie nacisk na zależności zachodzące między nauczaniem i uczeniem się. Pojęcie dydaktyki stosuje się w niniejszym opracowaniu zgodnie z rozumieniem sięgającym swoimi korzeniami starożytnej Grecji. W jego centrum sytuują się czynności nauczania realizowane przez osoby nauczające i przyswajania przekazywanych treści przez uczącego się. To ostatnie dokonuje się w ramach procesu uczenia się wspieranego i zapośredniczonego przez nauczanie i jest od tego ściśle uzależnione. Współcześnie projektowanie i realizowanie dydaktyki jako nauki o nauczaniu straciło status oczywistości. W wielu koncepcjach dydaktycznych zarówno ogólnych, jak i szczegółowych (przedmiotowych) zrezygnowano w ogóle z pojęcia nauczania jako centralnej kategorii. Koncepcje te definiują siebie same jako teorie badające oraz analizujące dziedzinowe i ponaddziedzinowe uczenie się uczniów. Ta uwaga dotyczy nie tylko współczesnych projektów badawczych poświęconych nauczaniuuczeniu się, które trafniej należałoby określić jako uczenie sięnauczanie, lecz także analiz teoretycznych z zakresu filozofii edukacji. Ich autorzy dostrzegają co prawda powiązania między doświadczeniem i uczeniem się, jednak zależność między nauczaniem i uczeniem się, tj. byciem nauczanym lub uczeniem się w trakcie nauczania, w znacznym stopniu wykracza poza obszar ich zainteresowania. Jako potwierdzenie tego niech wystarczy wskazanie na współczesne opracowania poświęcone podstawowym pojęciom pedagogicznym, takim jak wychowanie i (samo)kształcenie. W większości z nich analizy prowadzone są z perspektywy czynności uczenia się, a nie nauczania.

Diese allgemeine Wissenschaftsdidaktik-stellt wissenschaftsdidaktische Meisterlektionen aus der europäischen Problemgeschichte vor,-entwickelt basale allgemeinpädagogische, -didaktische und wissenschaftsdidaktische Unterscheidungen,-untersucht grundlegende Zusammenhänge von Erfahrung, Wissen, Lehren, Lernen und Unterricht,-expliziert diese an klassischen Paradigmen und Wissensformen aus der Wissenschaftsgeschichte,-setzt sich mit wissenschaftsdidaktischen Ansätzen der deutschen Pädagogik auseinander,-präsentiert Bausteine zur bildungs- und kompetenztheoretischen Unterrichts- und Bildungsforschung,-erläutert diese an Beispielen aus dem Mathematik-, Physik-. Biologie-, Ethik- und Politikunterricht-und schließt mit einem Ausblick auf hochschuldidaktische Fragen und Konzepte.Der Band wendet sich an Studierende der Erziehungs- und Bildungswissenschaften, an angehende und praktizierende Lehrer sowie an alle, die sich mit Fragen der Allgemeinen Didaktik, der Fachdidaktiken und der Wissenschaftsdidaktik auseinandersetzen.