Magdeburg 1007. Wróg uciekł, zanim stanął do bitwy

More about the book

Wstęp I. Jeździectwo we wczesnym średniowieczu II. Konne oszczepnictwo III. Broń do walki wręcz IV. Cechy jazdy piastowskiej V. Polskie łucznictwo konne VI. Użycie pozorowanego odwrotu przez wojska polskie w świetle źródeł pisanych VII. Zagon pod Magdeburg Bibliografia Spis map O książce: Polski zagon pod Magdeburg w 1007 roku był działaniem wyprzedzającym niemiecką napaść, mającym na celu spustoszenie wrogiego zaplecza. Polscy jeźdźcy wrócili z grupą ludności słowiańskiej, mimo zgromadzenia armii niemieckiej, nie doszło do bitwy. Zagon zasługuje na upamiętnienie, ponieważ, jak przekazał niemiecki kronikarz Thietmar, wojsko niemieckie, dowodzone przez arcybiskupa Taginona, podjęło pościg za polską lekką jazdą, która była spowolniona przez wyzwolonych Połabian. Tagino mógł narzucić bitwę na własnych warunkach, jednak Niemcy wycofali się. Polska jazda, mimo że nie była dowodzona przez władcę, stanowiła na tyle dużą siłę bojową, że przeciwnik nie podjął walki. Książka opisuje cechy lekkiej jazdy piastowskiej oraz ich genezę, co jest istotne, biorąc pod uwagę bliskość starcia dwóch odmiennych sposobów walki. O autorze: Jakub Juszyński (1988) jest historykiem, który zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej oraz publikuje w różnych czasopismach historycznych.