Uśmiech Nike

More about the book

Kiedyś i później czas wlecze się jak żółw, z absolutnego staje się względny. Moralność podąża tą samą drogą. Drzwi, w które bezskutecznie zerkasz, są symbolem epidemii, która przeszła jak wąż, porzucając zbierane przez ciemność środki. Woda kapie, a wyblakła koszula przypomina o upływie czasu. Tulisz się do poduszki, w twoim śnie brakuje zegarów, więc możesz swobodnie przelewać łzy, by wrócić. Patrzysz w stronę drzwi, a ich kontury budzą gorzki smak. Dzwonek co chwilę ogłasza nowych gości, a nowe uśmiechy w nowych drzwiach nie przynoszą lepszych dni ani nocy, ale są wystarczające. Mimo że od urodzin wiszą nad nami, doceniamy urok gwiazd, by dostrzec estetykę podobną do wzorów matematyków. Piotr Borowski opisuje, że muzyka i literatura to jego dwa płuca. Lubi pracę fizyczną, a w młodości trenował sztuki walki, odnosząc sukcesy i porażki. Kochając góry, ceni wartości chrześcijańskie, które są dla niego busolą w niepewnym świecie. Choć z natury jest samotnikiem, nie unika kontaktu z innymi i chętnie wspiera potrzebujących. Wierzy, że przyszłość opierać się będzie na współpracy i empatii, a nie rywalizacji.