Pochwała cienia

More about the book

Autorzy, nawiązując do myśli oświeceniowej, odkrywają fascynujący obraz pracy nad cieniem jako metaforą, która stanowi tło dla światła. Rozpoczęcie od osiemnastego wieku jest trafne, biorąc pod uwagę przesunięcia w metaforyzacji od jasnego światła prawdy do zróżnicowania stopni oświetlenia. W pismach Locke’a pojawiają się fragmenty dotyczące obiektów poznawalnych w pełnym świetle, w półcieniu oraz w mroku. Oświecenie wytyczało granice ludzkiego poznania, stawiając wątpliwości co do istnienia czystych pojęć i postulując zakotwiczenie myśli w zmysłowym doświadczeniu. W tomie szczególnie wyróżnia się Johann Georg Hamann, którego teksty, w tym list do Jakoba Krausa oraz prace Anny Żymełki-Pietrzak, stawiają pytania o wolność jednostki i krytykują Kantowskie zapędy. „Pochwała mroku” Kamilli Najdek wprowadza wątek historyczny i społeczny, podkreślając, że prawda wyłania się z ciemności. Wsparciem dla Hamanna są teksty dotyczące dialogiczności w literaturze, takie jak artykuł Sophii Doms oraz prace Anny Michalskiej i Justyny Boguckiej, które analizują metaforę cienia w psychologii oraz teorię poznania zaangażowanego.