Crotone 982

More about the book

Największa bitwa X wieku średniowiecznej Europy miała miejsce 15 lipca 982 na południu Włoch, w pobliżu Crotone, gdzie starły się dwie potęgi: imperium Ottonów i Kalifat Egipski dynastii Fatymidów. Pod wodzą 27-letniego cesarza Ottona II, 18 000 rycerzy europejskich zaatakowało 25 000 muzułmanów dowodzonych przez Emira Sycylii, Abu al-Quasima. Bitwa zakończyła się masakrą, z niewielką liczbą ocalałych z armii cesarza, w tym samym Ottonie. Na polu bitwy zginęło dwóch książąt oraz wielu grafów i biskupów. Saraceni zwyciężyli dzięki wprowadzeniu ukrytej jazdy, gdy wydawało się, że cesarz ma przewagę. To zwycięstwo okazało się jednak Pyrrusowe, ponieważ emir oraz większość jego armii zginęła, a Sycylia stała się łatwym celem dla Normanów. Otton uratował się dzięki pomocy swojego drużynnika, słowiańskiego rycerza Henryka Żelenty. Bitwa miała poważne konsekwencje dla cesarstwa: król duński najechał Saksonię, a w 983 roku doszło do wielkiego powstania plemion słowiańskich, które zniszczyło Hamburg. Książka bada, dlaczego do tak drastycznego ataku doszło oraz jakie były prawdziwe intencje Ottona II w kontekście kampanii militarnej na terenach nominalnie należących do Bizancjum, analizując kroniki i źródła łacińskie, bizantyjskie i arabskie.