Marecki Józef Books

Praca niniejsza została podzielona na sześć rozdziałów. Pierwszy charakteryzuje terytorium, uwzględniając sytuację polityczną, szczególnie wytworzoną wskutek Powstania Wielkopolskiego i Traktatu Wersalskiego, następnie przynależność kościelną, od delegatury arcybiskupa gnieźnieńsko- poznańskiego, poprzez administrację apostolską, aż po prałaturę pilską, z uwzględnieniem dokonujących się przekształceń administracji kościelnej. Rozdział drugi został poświęcony sieci parafialnej, kościołom filialnym i stacjom duszpasterskim, wreszcie budownictwu sakralnemu i dekanatom. W szczególności wspomniano w nim o powstawaniu nowych parafii i budowie nowych kościołów. (…) W rozdziale trzecim jest mowa o rządcach tego Kościoła lokalnego oraz o wspomagających ich urzędach centralnych. W praktyce były to dwa urzędy: konsystorz (odpowiednik kurii biskupiej) i sąd prałatury. Oba miały obsadę personalną ograniczoną do niezbędnego minimum. W czwartym rozdziale poświęcono uwagę duchowieństwu i instytutom życia konsekrowanego. (…) Rozdział piąty jest zdecydowanie daleki od wyczerpania zagadnienia duszpasterstwa: porusza tylko niektóre jego przejawy, które można uznać za charakterystyczne dla tego Kościoła partykularnego. Są to w szczególności: zakres stosowania języka polskiego, rola sanktuariów maryjnych oraz działalność Caritas, wieloraka i aktywna. Kres prałatury nastąpił w 1945 r. wskutek ofensywy Armii Czerwonej, która wymordowała pewną część duchowieństwa i wiernych, pewną część wywiozła w głąb Rosji, a pozostawiła po sobie ruiny i zgliszcza. Większość księży uciekła jeszcze przed nadejściem frontu, podobnie pewna część wiernych, nie wszyscy jednak zdążyli uciec, a niektórzy po prostu nie mieli dokąd się udać. Prałatura w praktyce przestała funkcjonować, tymczasem jeszcze w 1945 r. zaczęli przybywać na jej teren duchowni i wierni przesiedleni z dotychczasowych wschodnich ziem Polski. (…) Całość pracy została uzupełniona o aneks – zbiór biogramów księży pracujących w administracji apostolskiej, potem w prałaturze, zarówno inkardynowanych, jak i przynależnych do innych diecezji lub do zgromadzeń zakonnych. Ze Wstępu

W obszarze symboli i znaków języku, którym posługuje się kod kulturowy bardzo istotna jest odzież (lub jej brak). Od momentu swojego powstania zaczęła pełnić trojaką funkcję. Jako ubiór podlega przemianom kulturowym, estetycznym i technologicznym. To historia mody, kreatorów, a wcześniej arbitrów elegancji, którzy narzucali styl. To przystosowanie się ubioru do zmieniającego się poczucia estetyki. Uznanie, że określone trendy, kolory, formy podobają się i są powtarzalne w obszarze architektury, malarstwa, rzeźby, ale i form przemysłowych, więc także ubioru. To nowe technologie, które pozwalają na zupełnie nowatorskie rozwiązania w obszarze mody. Odzież może także pełnić funkcję stroju. Wówczas staje się komunikatem zamierzonym lub nieświadomym. Jako strój określa płciowość, statut społeczny, zamożność, pochodzenie, religijność itd. Oczywiście sygnały muszą być zrozumiałe, a więc konieczne jest dookreślenie kodu kulturowego. Ubiór może być kostiumem, czyli okryciem, które pozwala człowiekowi wejść w jakąś rolę. Pierwszym skojarzeniem jest tu oczywiście teatr lub film, ale ta sama zasada obowiązuje także np. w ceremoniałach lub w próbach oszustwa. Z podobną sytuacją mamy do czynienia w obszarze nagości, która może mieć wydźwięk erotyczny, może być symbolem prawdy i czystości intencji, ale też stanowić karę i odarcie z godności. Nad tymi zagadnieniami pochyla się interdyscyplinarny zespół badaczy z kilku ośrodków naukowych w Polsce i poza jej granicami. Odzienie i nagość ukazane zostają w aspekcie historycznym, kulturowym, artystycznym oraz społecznym. Pokazane są obydwie kategorie i nagość i odzienie zarówno w przestrzeni sacrum, jak i profanum, codzienności oraz ceremoniału. Pewnym dopełnieniem jest także alegoryczne rozumienie nagości i odzienia w odniesieniu do natury. Niniejsza publikacja jest kolejnym tomem wieloletniej współpracy między ośrodkami naukowymi Krakowa i Preszowa.