Claude Lanzmann Books

A nine-and-a-half-hour documentary on the Nazi extermination camps, Shoah (the Hebrew word for "Holocaust") was internationally hailed as a masterpiece upon its release in 1985. Shunning any re-creation, archival footage, or visual documentation of the events, filmmaker Claude Lanzmann relied on the words of witnesses—Jewish, Polish, and German—to describe in ruthless detail the bureaucratic machinery of the Final Solution, so that the remote experiences of the Holocaust became fresh and immediate. This book presents in an accessible and vivid format the testimony of survivors, participants, witnesses, and scholars. This tenth anniversary edition, published on the fiftieth anniversary of the liberation of the camps, is newly revised and corrected in order to more accurately present the actual testimony of those interviewed. Shoah is an unparalleled oral history of the Holocaust, an intensely readable journey through the twentieth century's greatest horror.

The international bestseller: a cry of witness to the 20th century - the unforgettable memoir of 70 years of contemporary and personal history from the great French filmmaker, journalist and intellectual Claude Lanzmann. 'A masterpiece' Le Point'A masterpiece' Der Spiegel'A masterpiece' Frankfurter Allgemeine Zeitung

Claude Lanzmann swą autobiografią Zając z Patagonii mówi: 'Kocham życie do szaleństwa'. Jego niezrównana inteligencja, ciekawość i temperament poszukiwacza przygód sprawiają, że tę książkę czyta się z zapartym tchem. Bo Lanzmann przeżył i widział dużo. Jako członek ruchu oporu w czasie drugiej wojny światowej, a później gorący orędownik niepodległości Algierii. Jako przyjaciel Jeana-Paula Sartre'a, Gilles'a Deleuze'a i partner Simone de Beauvoir. Jako autor jednego z najważniejszych filmów o Holocauście, ponad dziewięciogodzinnego Shoah, którego realizacja trwała dwanaście lat. Wielka historia splata się w jego opowieści z osobistymi przeżyciami. Lanzmann płacze 'z podziwu dla ludzkiego geniuszu', oglądając lądowanie na Księżycu, tablica z nazwą wsi Treblinka porusza go daleko bardziej niż sam obóz śmierci. I widok zająca, który przeciska się pod obozowym drutem zawieszonym zbyt nisko, by mógł tamtędy uciec człowiek. Obok książki Lanzmanna nie można przejść obojętnie. Historia jego życia to historia dwudziestowiecznej Europy. 'Filmem Shoah Claude Lanzmann zmienił naszą świadomość. Zagłada Żydów stała się dzięki niemu dla człowieka myślącego nieusuwalnym składnikiem XX wieku. W pamiętnikach opisuje wieloletni proces twórczy prowadzący do realizacji tego dzieła i choćby dlatego warto tę książkę przeczytać. Dowiadujemy się z niej też mnóstwo o życiu intelektualnym powojennej Francji, którego autor przez swoje przyjaźnie, miłości i zaangażowanie był pierwszorzędnym uczestnikiem. Ale, co chyba najważniejsze dla czytelnika Zająca z Patagonii, Lanzmann jest po prostu znakomitym pisarzem'. Jan Tomasz Gross 'Lanzmann w Shoah był pierwszy. Pierwszy obnażył fałsz, obłudę i świętoszkowatość antysemityzmu. W swojej książce opowiada fascynująco, jak do tego doszło. W jakich bólach rodził się film i jakie przyniósł skutki. My, Polacy, w tym zwierciadle powinniśmy się sobie od czasu do czasu przyglądać'. Tadeusz Słobodzianek '

C'est à partir d'un entretien que m'avait accordé Yebuda Lerner à Jérusalem, en 1979, pendant le tourange de Shoah, que j'ai réalisé Sobibor, 14 octobre 1943, 16 heures, lieu, jour, mois, année, heure de la seule révolte réussie d'un camp d'extermination nazi

Per la prima volta in Italia l'opera definitiva sulla Shoah, il più importante film mai realizzato sulla piú tragica esperienza dell'uomo moderno.

Ce livre est la transcription exacte de l'entretien qu'eut Claude Lanzmann avec Maurice Rossel en 1979, pendant le tournage de Shoah. Ce dernier, citoyen helvète délégué à Berlin du Comité international de la Croix-Rouge pendant la guerre, se rendit à Auschwitz dès 1943 puis inspecta, avec le plein accord des autorités allemandes, le "ghetto modèle" de Theresienstadt en juin 1944, sans avoir conscience du piège qui lui était tendu. Il se laissa abuser entièrement par la mise en scène qu'avaient organisée les nazis. Il ne vit pas l'horreur au-delà de la "parodie". Pourquoi et comment se laissa-t-il aveugler, sans rien déceler de la combinaison inouïe de violence et de mensonge qui culminait à Theresienstadt ? Telle est la question fondamentale posée par Claude Lanzmann dans ce document exceptionnel.

Unter dem Titel „Formen der Erinnerung“ werden in diesem Band Beiträge zusammengefasst, die Teilnehmer zweier Begleitveranstaltungen zur Ausstellung „Vernichtungskrieg. Verbrechen der Wehrmacht 1941-1944“ thematisierten. Zunächst wird eine Diskussion mit dem französischen Regisseur Claude Lanzmann und weiteren Experten zu seinem Film „Shoah“ wiedergegeben. Zentrale Fragen des Forums sind, wie wir Vergangenheit erinnern, wie sie medial vergegenwärtigt werden kann und welche Rolle das Bild für das Erinnern und Gedenken spielt. Lanzmanns Film bietet eine besondere Perspektive auf den Holocaust. Die zweite Dokumentation des Buches behandelt die Repräsentation von Krieg und Kriegserinnerungen in verschiedenen Medien wie Film, Bildern, Skulpturen und Denkmalen. Unter dem Titel „Kulturwissenschaftlerinnen melden sich zu Wort: Ein anderer Blick auf Gedenken, Erinnern und Erleben“ präsentieren vier Beiträge unterschiedliche Standpunkte und Ergebnisse. Petra Bopp thematisiert den fragilen Umgang mit Erinnerung, während Esther Shalev-Gerz und Annette Brauerhoch die Perspektiven von Kriegsfilmen und weiblichem Publikum beleuchten. Gabi Dolff-Bonekämper diskutiert Jochen Gerz' Monument vivant des Biron, und Alexandra Pätzold analysiert bildliche Darstellungen von Gewalt, Schmerzen und Angst.

Eine Woche lang führte Claude Lanzmann 1975 in Rom auf Deutsch ein Interview mit Benjamin Murmelstein, einem der umstrittensten Überlebenden der Shoah. Der Rabbiner war nach seiner Deportation ins Ghetto Theresienstadt ab September 1944 der letzte sogenannte Judenälteste. Nach dem Krieg warf man ihm vor, Handlanger der Nazis gewesen zu sein. Claude Lanzmann hingegen beharrt darauf, dass jemand wie Murmelstein nicht die Freiheit hatte, moralisch zu handeln, weil er selbst den Nazis ausgeliefert war. Lanzmann verwendete das Material nicht, wie ursprünglich geplant, für sein epochales Filmwerk «Shoah», sondern machte erst 2013 einen eigenen Film daraus. Dieses Buch dokumentiert das Interview und Szenen des Films.