Poza zasięgiem wzroku

More about the book

Wiersz, jak każdy wartościowy tekst, opiera się na języku, a nie na losie. Przechodzi drogę od malarstwa do piekarstwa, od liryki do epiki, przekraczając granice i towarzysząc nam w podróży. Wiersz zaspokaja głód, pragnąc jednocześnie karmić ducha słowem, odsyłając do tajemnicy, nie udając przy tym tajemniczości. Wydobywa z mgły istotę życia, pozwalając widzieć. Zawsze zmierza do samego siebie i nie lubi, gdy się o nim mówi – wystarczy go przeczytać. Gdyby rzeczywistość tworzyła zdania, nie mielibyśmy nic do opowiedzenia, a przeżycia byłyby już przeżyte. Klaus Merz, czołowa postać współczesnej literatury szwajcarskiej, jest poetą i prozaikiem, znanym z powieści oraz przekładów wierszy. Krytyka często określa jego poezję jako „mistrzowską lakoniczność”, co jednak nie oddaje jej pełni. Merz jest uważnym obserwatorem życia, łączącym sarkazm, humor i brutalność w swoich spostrzeżeniach. Jego liryka jest kontemplacyjna, skłaniająca do pytań o tożsamość, co prowadzi do wewnętrznego spokoju. Widzenie siebie i otaczających zjawisk wymaga minimalizmu w słowach, a jego poezja staje się hamulcem bezpieczeństwa w dystopijnych czasach.