Pozostaje performans

More about the book

Poszłam na wojnę secesyjną, nie do archiwum, lecz w poszukiwaniu powrotów historii w teatrze, przyglądając się bitwom w ich ponowionym czasie. W książce splatają się różnorodne ścieżki łączące sztukę performansu, odtworzenia amerykańskiej wojny secesyjnej, teorię performansu oraz inne formy sztuki. Moje badania koncentrują się na pytaniach o czasowość odtworzeń oraz ich współ(nie)ożywienie, nawiązując do terminów Freda Motena i Johna Donne'a. Tekst otwierający książkę nie przypomina tradycyjnej przedmowy; rozwija się kalejdoskopowo, dotykając wielu czasów i dziedzin nauki. Kluczowym punktem orientacyjnym jest doświadczenie odtworzenia jako intensywny wgląd w powtórzenie czasu. Wspólnym mianownikiem analiz jest badanie afektu jako formy poznania, co nazywam „trudem życia”. Rozpoczynam od analizy odtworzeń wojny secesyjnej, a następnie przechodzę do teatru, performansu i fotografii. W zakończeniu wracam do odtworzeń bitew w kontekście sztuki, odnosząc się do wezwania do broni w książce Allison Smith. Choć w pierwszych rozdziałach częściowo zawieszam pytanie o polityczną stawkę odtworzeń, wracam do niego w finale, badając ryzyko łączenia odtworzeń bitew z lewicowymi projektami artystycznymi oraz sens protestu w przeszłości i współczesności.