Zen jako droga duchowa dla chrześcijan

More about the book

Mówiąc o zen w kontekście chrześcijańskiej duchowości, można ten fenomen rozumieć na dwa sposoby. Zen, jako odłam buddyzmu mahajany, można traktować jako religię, co ma miejsce w wielu krajach, zwłaszcza w Azji (Chiny, Japonia, Korea Płd., Wietnam). Praktykując zen w tym ujęciu, przyjmujemy określony światopogląd, obejmujący doktryny, obrzędy i zasady postępowania. Jako buddysta musimy wierzyć w prawo karmana, cykl reinkarnacji oraz skomplikowaną kosmologię z różnymi bytami niebiańskimi i piekielnymi. Takie podejście do zen jest nie do pogodzenia z chrześcijaństwem, które opiera się na odmiennych historycznych i kulturowych fundamentach. Chrześcijanie praktykujący zen rozumieją go jako duchową ścieżkę, opierając się na uniwersalistycznej interpretacji. Zakłada ona, że doświadczenie przebudzenia, odpowiadające unio mystica w chrześcijańskiej teologii mistycznej, wykracza poza kategorie historyczne i kulturowe. Doświadczenie rzeczywistości absolutnej nie można określić jako buddyjskie czy chrześcijańskie, a jedynie proces werbalizacji umieszcza je w odpowiednim kontekście. W uniwersalistycznym ujęciu zen staje się autentyczną ścieżką duchową z instytucjami i praktykami ukierunkowanymi na doświadczenie wglądu.